অসমীয়া সমাজ-সংস্কৃতিৰ ধৰ্মীয় জীৱনৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈছে নামঘৰ। শ্ৰীশ্ৰী মাধৱদেৱে প্ৰতিষ্ঠা কৰা নামঘৰ প্ৰথা আজিও অসমীয়া জাতিৰ গৌৰৱ। নামঘৰ কেৱল ভক্তিৰ স্থান নহয়, ই অসমীয়া সমাজৰ আধ্যাত্মিক, নৈতিক আৰু সামাজিক জীৱনৰ এক মেলবন্ধন। নামঘৰৰ পূৰ্বফালে থাকে মণিকূট, আৰু মণিকূটত প্ৰতিষ্ঠিত হয় গুৰু আসন।
গুৰু আসনৰ মাহাত্ম্য
গুৰু আসনক নামঘৰৰ আত্মা বুলি কোৱা হয়। উপাসকসকলৰ দৃষ্টি, বিশ্বাস আৰু আস্থা সকলো এই আসনৰ ওপৰতে কেন্দ্ৰিত। গুৰু আসনৰ ওপৰত ইষ্টদেৱতা বা ভাগৱতৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ লগে লগে আসনটো যেন প্ৰাণময় হৈ উঠে। সেয়েহে ইয়াক "গুৰু আসন" বোলা হয়।
গুৰু আসনৰ প্ৰকাৰ
গুৰু আসন সাধাৰণতে তিনিধৰণৰ হয়—
-
সিংহাসন
-
গৰুড়াসন
-
ম’ৰাসন
ইয়াৰ ভিতৰত সিংহাসনকেই সাধাৰণতে নামঘৰত দেখা যায়। ৰাজহুৱা নামঘৰত ইষ্টদেৱতা প্ৰতিষ্ঠাৰ বাবে এই আসনেই ব্যৱহৃত হয়।
সিংহাসনৰ গঠন
সিংহাসনৰ গঠন একেবাৰে বৈচিত্ৰ্যময় আৰু প্ৰতীকবহ।
-
চাৰিখন কোণত থাকে চাৰিটা সিংহ, যি শক্তি, সাহস আৰু ভক্তিৰ প্ৰতীক।
-
সিংহৰ তলত আঁঠু লৈ থকা হাতীৰ মূৰ্তি থাকে, যি বশ্যতা, বিনয় আৰু ধৰ্মপৰায়ণতাৰ প্ৰতীক।
-
কেতিয়াবা ইয়াৰ তলত কাছৰ প্ৰতিমূৰ্তিও থাকে। ই সিংহ আৰু হাতীৰ লগত মিলি গজ-সিংহ নামেৰে জনা যায়।
-
সিংহাসনত মোট সাতটা ঠাক থাকে। ওপৰৰ ঠাকটো হৈছে আমহী ঘৰ, য’ত সাধাৰণতে ভাগৱত, কীৰ্তন বা দেৱমূৰ্তি সংস্থাপন কৰা হয়।
সপ্ত বৈকুন্ঠৰ প্ৰতিকৃতি
সিংহাসনৰ সাতটা ঠাক মানে হৈছে সপ্ত বৈকুন্ঠ। সিহঁতৰ নাম—
-
শ্বেতবিলাস
-
শান্তনুবিলাস
-
পুষ্পবিলাস
-
পংকজবিলাস
-
কনকদন্ত
-
সনাতন
-
গোলোক
এইবোৰ বৈকুন্ঠে ভিন্ন আধ্যাত্মিক স্তৰৰ প্ৰতিনিধিত্ব কৰে। সকলো বৈকুন্ঠৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰক ৰূপে থাকে পৰম ব্ৰহ্ম। সিংহাসনৰ ওপৰত স্থাপন কৰা চন্দ্ৰতাপ তৰা ভক্তিৰ উজ্জ্বল জ্যোতিৰ প্ৰতীক।
আধ্যাত্মিক অৰ্থ
আমহী ঘৰক ধৰা হয় পূৰ্ণকৃষ্ণ ভগৱন্তৰ স্নানস্থান বুলি। ভাগৱত, কীৰ্তন-ঘোষা বা অন্য ধৰ্মগ্ৰন্থ স্থাপন কৰাৰ পিছতে আসনটো প্ৰাণময় হয় আৰু "গুৰু আসন" বুলি স্বীকৃতি লাভ কৰে।
সিংহাসনৰ তলত সদায় জ্বলি থাকে চাকিগজ, যাক "অক্ষয় বন্তি" বোলা হয়। এই বন্তি নামঘৰৰ অনন্ত আধ্যাত্মিক জ্যোতি আৰু শাশ্বত শক্তিৰ প্ৰতীক।
গুৰু আসনৰ সামাজিক মূল্য
নামঘৰৰ গুৰু আসনক লৈ ভক্তসকলৰ এক গভীৰ আস্থা থাকে। এই আসনক কেন্দ্ৰ কৰি নাম-প্ৰসংগ, ভজন, পাঠ-পূজা আৰু ধৰ্মীয় মিলনৰ আয়োজন কৰা হয়। নামঘৰ আৰু গুৰু আসন অসমীয়া সমাজৰ ঐক্য আৰু ধৰ্মীয় সংস্কৃতিৰ এক অনন্য নিদৰ্শন।
উপসংহাৰ
গুৰু আসন কেৱল কাঠৰ থাপনা নহয়; ই হৈছে অসমীয়া সমাজৰ আধ্যাত্মিক জীৱনৰ মূল প্রতীক। সিংহাসন নামঘৰৰ আত্মা, য’ত ভক্তি, ধৰ্মপৰায়ণতা আৰু আধ্যাত্মিক একাগ্ৰতা একত্ৰ হয়। ই অসমীয়া সমাজ-সংস্কৃতিৰ এক অমূল্য ধৰ্মীয় সম্পদ
