নিয়ৰ,কাৰ্চাং তাকাৰ(তপন পায়েং) আৰু ইয়াৰ সাৰাংশ

 নিয়ৰ

◼কাৰ্চাং তাকাৰ

সৰাপাতৰ শুকান পাতত বিচাৰিলে জানো মোক পায়

নৈ'ৰ কহুঁৱা বনৰ আৰঁতো বিচাৰিলে জানো পাব ?

মইতো নিয়ৰ ,নিসংগতাৰ কামিজ লৈ ফুৰো 

ফটা-ছিটা ডিঙিত আহিনৰ শেৱালীলৈ

কি আশাত ৰৈ থাকিবা তুলসীতে,হাতত এগছি বন্তি  লৈ

অথচ!  তোমাক দিবলৈ মোৰ একোৱেই নাই।

বছৰেকত আহোঁ ,কেইদিমান তোমাৰ ছাঁত জিৰাওঁ

তোমাৰ হাতৰ সেউজীয়া কোমল পৰশত শীতল হওঁ

আৰু তুমি সেই নিয়ৰৰ বাবে সদায় সুগন্ধি হোৱা শেৱালী,

শেৱালী! কিয় ? কিয়?

এই নিয়ৰলৈ ইমানেই প্ৰেম নে ॥

উৎস-সৰাপাত আলোচনী

‎

‎✒️ এক বিশদ কাব্য-বিশ্লেষণ

‎

‎কাৰ্চাং তাকাৰৰ “নিয়ৰ” কবিতাখন আধুনিক অসমীয়াৰ কাব্যজগতৰ অন্যতম অনুভূতিপূৰ্ণ সৃষ্টি। এই কবিতাখনত কাৰ্চাং তাকাৰে অতি সূক্ষ্ম ভাৱে মানৱ হৃদয়ৰ নিঃসঙ্গতা, মৰম, ব্যথা আৰু প্ৰেমৰ নীৰৱ ৰূপক প্ৰতিফলিত কৰিছে। “নিয়ৰ” শব্দটো কবিতাৰ মূল প্ৰতীক, যাৰ জৰিয়তে কবিয়ে জীৱনৰ এক নিস্তব্ধ অথচ গভীৰ সত্য উদ্‌ঘাটন কৰিছে — প্ৰেম সদায় উচ্চাৰিত নহয়, কেতিয়াবা নীৰৱ নিঃশ্বাসত, কেতিয়াবা নিয়ৰৰ দৰে অদৃশ্য অৱতাৰত প্ৰকাশ পায়।

‎    কবিতাটো মূলত প্ৰেম আৰু নিঃসঙ্গতাৰ কাব্য। কবিয়ে নিজক “নিয়ৰ” হিচাপে কল্পনা কৰিছে — এক নীৰৱ, স্বচ্ছ, স্পৰ্শনীয় অথচ ধৰণে নোৱাৰা অনুভৱ। নিয়ৰ আহে, ধৰা নপৰে; কিন্তু তাৰ স্পৰ্শে প্ৰকৃতি জীৱিত হয়। তেনেকুৱাই কবিৰ প্ৰেমো নিঃশব্দ, নিঃস্বাৰ্থ আৰু চিৰন্তন। কবিয়ে প্ৰেমিকা শেৱালীৰ সৈতে নিয়ৰৰ আত্মিক সম্পৰ্ক স্থাপন কৰিছে। নিয়ৰ আহিলে শেৱালী ফুলি উঠে, সুবাস দিয়ে — এই ৰূপক কবিয়ে বুজাইছে যে, সঁচা প্ৰেম সদায় নিৰৱে আহে আৰু জীৱনক সজীৱ কৰি তোলে।

‎

‎কবিতাত এক সেউজীয়া নীৰৱতা আছে। সৰাপাতৰ শুকান পাত, কহুঁ বনৰ আৰঁত, আহিনৰ শেৱালী — এই সকলোবোৰ চিত্রে এক প্ৰকৃতিপূৰ্ণ পৰিৱেশ সৃষ্টি কৰিছে। কবিয়ে প্ৰেমক কোনো নায়িকাৰ ৰূপত নহয়, প্ৰকৃতিৰ অৱতাৰত দেখুৱাইছে। শেৱালী ফুল হৈছে স্নিগ্ধতা, নিৰ্মলতা আৰু অচিন স্নেহৰ প্ৰতীক; আৰু নিয়ৰ হৈছে সেই অদৃশ্য সত্তা যিয়ে শেৱালীৰ জীৱনত প্ৰেমৰ স্পৰ্শ দিয়ে।

‎        নিয়ৰ — ৰ উপস্থিতি অনুভৱ কৰা যায়। এই অনুভৱেই কবিৰ কবিতাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু। নিয়ৰ কবিৰ নিঃসঙ্গ জীৱনৰ প্ৰতীক। কবিয়ে কৈছে, “মইতো নিয়ৰ, নিসংগতাৰ কামিজ লৈ ফুৰো।” এই পংক্তিতেই কবিৰ জীৱনৰ এক গভীৰ বেদনাৰ প্ৰকাশ আছে। তেওঁ নিজৰ একাকীত্বক গোপন নকৰে; বরঞ্চ, তাকেই নিজৰ পৰিচয় হিচাপে গ্ৰহণ কৰিছে।

‎

‎নিয়ৰ নীৰৱ, শীতল আৰু কোমল। তাৰ উপস্থিতিত পৃথিবী মসৃণ হৈ উঠে, ধূলিকণা আৱৃত হয়, আৰু সকলো বস্তুত এক ধূন্দলতা সৃষ্টি হয়। এই ধূন্দলতাৰ মাজতেই কবিয়ে অনুভৱ কৰিছে প্ৰেমৰ উপস্থিতি — যি স্পৰ্শৰ দৰে, কিন্তু দৰ্শনৰ দৰে নহয়। সঁচা প্ৰেমৰ দৰে নিয়ৰেও জীৱনৰ মাটিত স্নেহৰ আদ্ৰতা ছড়ায়, যদিও তাক দেখা নাযায়।

‎      শেৱালী ফুল অসমীয়াৰ জীৱনচেতনাৰ এক অংশ। এই ফুল শৰতৰ আগমনৰ সংকেত দিয়ে। “নিয়ৰ” কবিতাত শেৱালী হৈছে  প্ৰেমিকা, আশা আৰু স্মৃতিৰ প্ৰতীক ।

‎

‎“তোমাৰ হাতৰ সেউজীয়া কোমল পৰশত শীতল হওঁ,

‎আৰু তুমি সেই নিয়ৰৰ বাবে সদায় সুগন্ধি হোৱা শেৱালী।”

‎

‎এই পংক্তিত কবিয়ে বুজাইছে যে নিয়ৰ (প্ৰেমিক) আৰু শেৱালী (প্ৰেমিকা)ৰ মাজত এক আধ্যাত্মিক সম্পৰ্ক আছে। নিয়ৰে আহে, শেৱালী ফুলি উঠে; নিয়ৰে হেৰায়, শেৱালী ঝৰি পৰে। এই দুয়ো একে অনুভৱৰ দুটা দিশ — একেদৰে প্ৰেম আৰু বিৰহৰ চিত্র। কবিয়ে এই সম্পৰ্কৰ জৰিয়তে মানব জীৱনৰ অনিত্যতা আৰু প্ৰেমৰ চিৰন্তনত্ব দাঙি ধৰিছে।

‎         কবিতাখনত নিঃসঙ্গতা আৰু প্ৰেম একেলগে গাঁথি গৈছে। কবিয়ে নিজক নিয়ৰ হিচাপে দৰ্শাইছে — যি নীৰৱে আহে, কাৰোবাক সেউজ কৰে, আৰু গোপনে হেৰায় যায়। এই নিয়ৰৰ জীৱনত আছে প্ৰেম, কিন্তু সেই প্ৰেমে নিজৰ ওপৰত অধিকাৰ নলয়। তেওঁ মাত্ৰ উপস্থিতি দিয়ে, জীৱনৰ মাটিত স্নেহৰ শিশিৰ দিয়ে।

‎প্ৰেমিকা শেৱালীৰ হাতত বন্তি থাকিলেও, কবিয়ে কয় — “তোমাক দিবলৈ মোৰ একোৱেই নাই।” এই পংক্তিটোৱে কবিৰ আত্মসমৰ্পণ আৰু নিঃস্বাৰ্থতাৰ নিদৰ্শন। তেওঁ প্ৰেম চায় নে, নিজৰ প্ৰেমৰ অনুভৱেই তেওঁৰ জীৱনৰ অৰ্থ।

‎কাৰ্চাং তাকাৰৰ ভাষা অতি কোমল, সুৰেলা আৰু প্ৰাকৃতিক। কবিতাখনৰ প্ৰতিটো পংক্তিত সংগীতৰ ছন্দ আছে। কবিয়ে সাধাৰণ কথাৰে গভীৰ অনুভৱ প্ৰকাশ কৰিছে। উদাহৰণস্বৰূপে —

‎     “ফটা-ছিটা ডিঙিত আহিনৰ শেৱালী লৈ”

‎এই বাক্যটোত “ফটা-ছিটা ডিঙি” শব্দই কবিৰ ক্লান্ত মনক প্ৰতিফলিত কৰিছে। কবিৰ হৃদয় ফাটা, কিন্তু তাতো আছে প্ৰেমৰ সপোন — “আহিনৰ শেৱালী” ৰূপে। এই পৰস্পৰবিৰোধী প্ৰতীকেই কবিতাটোক সজীৱ কৰি তুলিছে।

‎শব্দচয়ন, ছন্দ আৰু চিত্ৰকল্পৰ দিশত কবিতাখন সম্পূৰ্ণ কাব্যিক। কবিয়ে কোনো জটিল ভাষা ব্যৱহাৰ নকৰি, এক সহজ, অনুভৱপূৰ্ণ শৈলী বাছি লৈছে। তাৰ ফলত পাঠক নিয়ৰৰ দৰে কবিতাটোৰ মাজেৰে নীৰৱে সোমাই যায়, আৰু অনুভৱৰ শীতলতা লাভ কৰে।

‎      কবিতাখনত কিছুমান উল্লেখযোগ্য প্ৰতীক আছে নিয়ৰ — নিঃসঙ্গতা, বিৰহ, শীতলতা আৰু অনুভৱৰ অদৃশ্য ৰূপ।

‎শেৱালী — প্ৰেম, স্নিগ্ধতা, সৌন্দৰ্য আৰু আশাৰ প্ৰতীক।

‎তুলসী— ধৰ্মীয়তা, পবিত্ৰতা আৰু অকলঙ্কিত প্ৰেমৰ চিহ্ন। বন্তি-ভক্তি আৰু প্ৰেমৰ দীপ্তি।

‎  এই প্ৰতীকবোৰৰ সজীৱ সংমিশ্ৰণে কবিতাটোক গভীৰ দাৰ্শনিক অৰ্থ দিছে।

‎     কবিতাটো মূলত নীৰৱতা, বেদনাৰ সুৰ আৰু স্নেহৰ কোমলতৰে ভৰা। প্ৰথম দৃষ্টিত কবিতাটো প্ৰেমৰ, কিন্তু গভীৰতাত গৈ চালে দেখা যায় — ই জীৱনৰ নিঃসঙ্গতা আৰু আশা-হীনতাৰ এক নীৰৱ সঙ্গীত। নিয়ৰ মানে বেদনাৰ মেঘ, যাৰ অন্তৰালত আছে সৌন্দৰ্যৰ সূৰ্য।

‎কবিয়ে নিয়ৰৰ মাজেৰে বুজাইছে — জীৱনত সকলো সম্পৰ্ক অনিত্য, কিন্তু সেই অনিত্যতাৰ মাজতে আছে এক চিৰন্তন অনুভৱ — প্ৰেম।

‎“নিয়ৰ” কবিতাত গভীৰ দাৰ্শনিক বাণী আছে। কবিয়ে বুজাইছে — জীৱনত সকলো বস্তু দেখা যায়, ধৰা যায় বুলি নহয়; কিছুমান অনুভৱ হয় মাথোঁ। নিয়ৰৰ দৰে কিছুমান বস্তু অদৃশ্য হলেও, সিহঁত জীৱনৰ মূল অৰ্থ বহন কৰে। কবিৰ মতে, "প্ৰেম আৰু নিঃসঙ্গতা দুয়ো জীৱনৰ স্বাভাৱিক অৱস্থা"একে নাথাকিলে আনটোৰ মূল্য বুজা নাযায়।

‎নিয়ৰ নহ’লে শেৱালী শুকাই যায়, আৰু শেৱালী নহ’লে নিয়ৰৰ উপস্থিতি নিৰর্থক হয়। এইদৰে কবিয়ে জীৱনৰ দ্বন্দ্বমূলক সত্যক কাব্যিক ৰূপত দাঙি ধৰিছে।

‎     এই কবিতাৰ বাণী অত্যন্ত গভীৰ আৰু জীৱন-সংগত। কবিয়ে বুজাইছে যে,প্ৰেম মানে অধিকাৰ নহয়, প্ৰেম মানে দান। নিয়ৰ প্ৰেম কৰে, কিন্তু কেতিয়াও শেৱালীৰ ওপৰত নিজৰ অধিকাৰ দাবী নকৰে। তেওঁ আহে, স্পৰ্শ দিয়ে, আৰু নীৰৱে হেৰায় যায়।

‎এই নীৰৱ প্ৰেমেই জীৱনৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ অনুভৱ — যি নিজৰ অৱদানৰ জৰিয়তে আনজনক সেউজ কৰি তোলে। কবিয়ে নিয়ৰৰ দৰে প্ৰেম কৰিবলৈ আহ্বান জনাইছে — য’ত স্পৰ্শ আছে, কিন্তু স্বাৰ্থ নাই; য’ত উপস্থিতি আছে, কিন্তু দাবি নাই।

‎       কাৰ্চাং তাকাৰৰ “নিয়ৰ” কবিতাখন অসমীয়াৰ আধুনিক কাব্যৰ এক কোমল সম্পদ। এই কবিতাত নিঃসঙ্গতা, প্ৰেম, বিৰহ আৰু আশা — সকলো অনুভৱ একেলগে মিশ্ৰিত। কবিয়ে নিয়ৰ আৰু শেৱালীৰ প্ৰতীকত জীৱনৰ সূক্ষ্ম বোধ প্ৰকাশ কৰিছে।

‎

নিয়ৰ হ’ল নীৰৱ প্ৰেমৰ প্ৰতীক; শেৱালী হ’ল সেউজীয়া জীৱনৰ প্ৰতীক। দুয়ো একে অনুভৱৰ দুই দিশ — আহা আৰু হেৰোৱা, পোৱা আৰু নোপোৱা, আশা আৰু নিঃশেষ।

‎কবিতাখন পাঠকক নীৰৱে স্পৰ্শ কৰে, যেন শেৱালীৰ গন্ধেৰে ভৰা এখন ঠাণ্ডা পুৱা।

‎

‎এই কবিতাই দেখায় — প্ৰেমৰ আচল ৰূপ হ’ল নীৰৱ দান, নিঃস্বাৰ্থ উপস্থিতি, আৰু অনুভৱৰ সুগন্ধ । নিয়ৰ আৰু শেৱালীৰ এই কাব্যিক সম্পৰ্কে মানুহৰ হৃদয়ৰ গভীৰতম স্পৰ্শক সজীৱ কৰি তোলে, য’ত ব্যথাৰ মাজতো এক মিষ্টি শান্তি আছে।

‎এয়াই “নিয়ৰ” কবিতাৰ চিৰন্তন সৌন্দৰ্য আৰু কাৰ্চাং তাকাৰৰ কবিত্বৰ প্ৰাণ।

((বিশেষঃ-সৰাপাত দ্বিমহীয়া আলোচনীত প্ৰকাশিত))

‎

Read More

2025 Nobel Prize in Physics: Recognising Breakthroughs in Quantum Physics in Assamese

 

২০২৫ চনৰ পদার্থবিজ্ঞানোত নোবেল বঁটা : বৃহৎ পৰিসৰত কুৱান্টাম গৱেষণাৰ নৱ দিগন্ত

২০২৫ চনৰ পদার্থবিজ্ঞানোত নোবেল বঁটা কুৱান্টাম পদার্থবিজ্ঞানেৰে সম্পৰ্কিত যুগান্তকাৰী উদ্ভাৱনক মান্যতা দি প্ৰদান কৰা হৈছে। এই বঁটা সেইসব বিজ্ঞানীক মৰ্যাদা দিয়ে, যিসকলে বৃহৎ পৰিসৰত কুৱান্টাম গুণসমূহ প্ৰমাণ কৰি দেখুৱাইছে — যাৰ ফলত মাইক্রোস্কোপিক আৰু ম্যাক্ৰোস্কোপিক জগতৰ মাজৰ সীমাৰেখা ভাঙি পৰিছে। এই আবিষ্কাৰে কুৱান্টাম কম্পিউটিং, সংবেদনশীল মাপযন্ত্ৰ, আৰু নিৰাপদ যোগাযোগ ব্যৱস্থাৰ দৰে আধুনিক প্ৰযুক্তিৰ পথ মুকলি কৰিছে।

পদার্থবিজ্ঞানোত নোবেল বঁটাৰ পটভূমি

১৯০১ চনত এলফ্ৰেড নোবেলৰ উইল অনুসৰি আৰম্ভ হোৱা নোবেল বঁটা হৈছে বিশ্বৰ আটাইতকৈ সন্মানজনক বিজ্ঞান-সন্মানসমূহৰ এটা। প্ৰতিবছৰে ৰয়েল ছুইডিছ একাডেমী অৱ ছায়েন্সেছ দ্বাৰা প্ৰদান কৰা এই বঁটাখনে পদার্থবিজ্ঞানোত অসামান্য অৱদানৰ স্বীকৃতি দিয়ে। বঁটাটোৰ সৈতে ধনাৰ্থিক সন্মানও সংলগ্ন থাকে। এলবাৰ্ট আইনষ্টাইন, নিইলছ ব'ৰ, আৰু ৰিচাৰ্ড ফেইনমেনৰ দৰে বিশিষ্ট বিজ্ঞানীয়ে পূৰ্বে এই বঁটা লাভ কৰিছে।

২০২৫ চনৰ বঁটাপ্ৰাপ্ত বিজ্ঞানীসকল আৰু তেওঁলোকৰ অৱদান

জন ক্লাৰ্ক, মিচেল দেভৰে, আৰু জন মার্টিনিছ — এই তিনিজন বিজ্ঞানীক ২০২৫ চনৰ পদার্থবিজ্ঞানোত নোবেল বঁটা প্ৰদান কৰা হৈছে। তেওঁলোকৰ গৱেষণা ১৯৮০ দশকৰ মধ্যভাগত আৰম্ভ হৈছিল, য’ত তেওঁলোকে সুপাৰকণ্ডাক্টিং কুৱান্টাম চাৰ্কিট ব্যৱহাৰ কৰি দেখুৱাইছিল যে কুৱান্টাম প্ৰভাৱ কেৱল ক্ষুদ্ৰ পৰমাণু পৰ্য্যায়ত সীমাবদ্ধ নহয়, বৰং বৃহৎ পৰিসৰতো দেখা যায়।

তেওঁলোকৰ সুনিপুণ পৰীক্ষাই প্ৰমাণ কৰিছে যে কুৱান্টাম অৱস্থা (quantum states) বৃহৎ ইলেকট্ৰনিক চাৰ্কিটত নিৰীক্ষণ আৰু নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পাৰি। এই গৱেষণাই আধুনিক কুৱান্টাম কম্পিউটাৰ, কুৱান্টাম ক্ৰিপ্ট’গ্ৰাফি, আৰু কুৱান্টাম সেন্সিংৰ ভিত ফলিছে — যিয়ে ভৱিষ্যতৰ প্ৰযুক্তি-বিপ্লৱৰ মূল আধাৰ সৃষ্টি কৰিছে।

তেওঁলোকৰ গৱেষণাৰ গুৰুত্ব

এই বিজ্ঞানীসকলে প্ৰমাণ কৰি দেখুৱাইছে যে কুৱান্টাম পদার্থবিজ্ঞান কেৱল ক্ষুদ্ৰ কণাৰ জগততে সীমিত নহয়। বৰং এই প্ৰক্ৰিয়াবোৰ বৃহৎ পৰিসৰতো সঠিকভাৱে কাম কৰিব পাৰে। ফলত, কুৱান্টাম পদার্থবিজ্ঞানে সুপাৰ কম্পিউটাৰ, অতি সংবেদনশীল সেন্সৰ, আৰু নিরাপদ ডাটা যোগাযোগ ব্যৱস্থা বিকাশৰ দিশত নৱ দিগন্ত উন্মোচন কৰিছে।

আধুনিক প্ৰযুক্তিত প্ৰভাৱ

আজিৰ প্ৰায় সকলো ইলেকট্ৰনিক যন্ত্ৰ — যেনে ট্ৰানজিষ্টৰ, মাইক্র'চিপ, কম্পিউটাৰ, আৰু মোবাইল ফোন — কুৱান্টাম নীতিত আধাৰিত। এই বিজ্ঞানীসকলে সেই নীতিসমূহক নতুন উচ্চতাৰলৈ লৈ গৈছে। তেওঁলোকৰ কামে ভৱিষ্যতৰ কুৱান্টাম প্ৰযুক্তিৰ বিপ্লৱৰ দুৱাৰ খুলি দিছে — যাৰ ফলত স্বাস্থ্য পৰীক্ষণ, তথ্য সুৰক্ষা, আৰু বৈজ্ঞানিক মাপযন্ত্ৰসমূহত অভূতপূৰ্ব উন্নতি ঘটিব।

আন্তৰ্জাতিক সহযােগিতা আৰু একাডেমিক ভূমিকা

এইবাৰৰ নোবেল বঁটা আন্তৰ্জাতিক গৱেষণাৰ এক উজ্জ্বল উদাহৰণ।

• জন ক্লাৰ্ক যুক্তৰাজ্যত জন্মগ্ৰহণ কৰা এগৰাকী পদার্থবিজ্ঞানী, বৰ্তমান কেলিফ’ৰ্নিয়া বিশ্ববিদ্যালয়, বাৰ্কলেৰ অধ্যাপক।

• মিচেল দেভৰে, ফ্ৰান্সৰ বিজ্ঞানী, বৰ্তমান ইয়েল বিশ্ববিদ্যালয় আৰু ইউনিভাৰ্ছিটি অৱ কেলিফ’ৰ্নিয়া, ছান্টা বাৰ্বাৰাত গৱেষণাত নিযুক্ত।

• জন মার্টিনিছ, আমেৰিকান বিজ্ঞানী, গুগলৰ Quantum Artificial Intelligence Lab-ৰ প্ৰাক্তন প্ৰধান।

তেওঁলোকৰ যৌথ সহযােগিতাই প্ৰমাণ কৰে যে বৈজ্ঞানিক অগ্ৰগতিৰ কোনো ৰাষ্ট্ৰীয় সীমা নাই — গৱেষণা হৈছে বিশ্বব্যাপী এক যৌথ যাত্ৰা।

২০২৫ চনৰ নোবেল বঁটাসমূহ

প্ৰতি বছৰে নোবেল বঁটা ঘোষণা কৰাৰ সময়ত প্ৰথমে চিকিৎসা বিজ্ঞানৰ বঁটা, তাৰপিছত পদার্থবিজ্ঞানোত বঁটা, আৰু তাৰ পাছত ৰসায়নৰ বঁটা ঘোষণা কৰা হয়। ২০২৫ চনত চিকিৎসা বিজ্ঞানৰ বঁটা ইমিউন ছিষ্টেম গৱেষণাৰ বাবে প্ৰদান কৰা হৈছিল। সকলো বঁটা ১০ ডিচেম্বৰত — এলফ্ৰেড নোবেলৰ মৃত্যু বৰ্ষপূৰ্তি উপলক্ষে — ছুইডেনৰ ষ্টকহ’ম চহৰত প্ৰদান কৰা হয়। কেৱল শান্তিৰ নোবেল বঁটা নৰৱেৰ অ'ছলোত পৃথকভাৱে প্ৰদান কৰা হয়।

উপসংহাৰ

২০২৫ চনৰ পদার্থবিজ্ঞানোত নোবেল বঁটাৰ দ্বাৰা মান্যতা পোৱা এই গৱেষণাই মানৱ জ্ঞানৰ সীমা বিস্তৃত কৰিছে। বৃহৎ পৰিসৰত কুৱান্টাম গুণাবলী নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পৰা এই বিজ্ঞানীসকলৰ কামে কেৱল পদার্থবিজ্ঞানে নতুন অধ্যায় সূচনা কৰা নাই, একে সময়ত ভৱিষ্যতৰ প্ৰযুক্তি-বিপ্লৱৰ দিশতো মজবুত আধাৰ গঢ়িছে। তেওঁলোকৰ এই অবদান আমাৰ সময়ৰ এক দীপ্ত বৈজ্ঞানিক বিজয় হিচাপে সুৰক্ষিত হৈ থাকিব।

Read More

পৰিয়াল,স্বজন পদ্ধতি,বিবাহ আৰু ধৰ্ম,সুখলতা টাইড,কল্পতৰু আলোচনী

  

  পৰিয়াল,স্বজন পদ্ধতি,বিবাহ আৰু ধৰ্ম

◼সুখলতা টাইড

  পৰিয়ালৰ হৈছে এক বিশ্বজনীন সংস্থা। পৃথিৱীৰ সকলো ঠাইতে পৰিয়ালৰ অস্তিত্ব বিৰাজমান। সকলো মানৱ সমাজতে পৰিয়ালৰ পদ্ধতি প্ৰচলিত হৈ আহিছে। কিছুমান পণ্ডিতে বিশ্বাস কৰি আহিছে যে ,মাক আৰু সন্তানৰ মাজৰ যোগসূত্ৰই  মানৱ সমাজৰ পৰিয়ালৰ বিকাশৰ বৈবাহিক যোগসূত্ৰ কথাকে স্পষ্ট কৰে। শিশু তথা সন্তানৰ যত্নৰ খুবেই আবশ্যক হয়। সেইকাৰণে সন্তানক যত্ন লোৱাৰ দায়িত্ব মাতৃৰ ওপৰতে নিৰ্ভৰশীল। পৰিয়াল, আৱেগ আৰু অনুভূতিৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠিত। পৰিয়ালৰ সুখ দুখ, হাঁহি কান্দোন,আৱেগ অনুভূতি প্ৰকাশৰ প্ৰধান কেন্দ্ৰ। সদস্যসকলৰ মাজত পাৰস্পৰিক বুজাবুজিৰ আৰু সু সম্পূৰ্ণই আত্মীয়তাবোধ গঢ়ি তোলে। ইজনে সিজনৰ প্ৰতি কোনোধৰণৰ ভেদাভেদ নাথাকে প্ৰত্যক্ষভাৱে দায়বদ্ধ হয়। পৰিয়ালৰ মাজত থকা মৰম স্নেহ, বন্ধুত্ব, সহনশীলতা, সহযোগিতা,আৱেগ অনুভুতি সকলো গঢ় লৈ উঠে। 

               এগৰাকী সমাজতত্ববিদ কিংচলি ডেভিছে "A Human Society" নামৰ গ্ৰন্থত উল্লেখ কৰিছে যে a group of persons whose relations to one another are based upon consanguinity and who are therefore kin to one another.  ব্যক্তিৰ ব্যক্তিত্ব গঠনৰ ক্ষেত্ৰত এখন পৰিয়ালৰ  সম্পূৰ্ণ দায়িত্ব থাকে। এখন ভাল পৰিয়ালৰ পৰাই এখন সুন্দৰ জীৱন লগতে এখন সুস্থ সবল শক্তিশালী সমাজ এখন গঠন হয়। জন্মৰ পৰা মৃত্যু পৰ্যন্তলৈকে এখন পৰিয়ালত থাকি সমাজৰ ৰীতি-নীতি,চাল-চলন, আচাৰ-ব্যৱহাৰ, আদৰ্শ নীতি নিৰ্দেশনা মাজত ব্যস্ত থাকে। পৰিয়ালৰ দুটা ভাগ আছে , যুটীয়া পৰিয়াল আৰু একক পৰিয়াল। আজিকালি সমাজত প্ৰায়ভাগ যুটীয়া পৰিয়াল দেখা নোপোৱা হৈছে কাৰণ আজিকালি একক পৰিয়াল গুৰুত্ব বেছি হৈছে। যুটীয়া পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে শাৰীৰিক আৰু মানসিক সংগ লগত নিৰাপত্তা প্ৰদান কৰে। দুৰ্বল,ৰুগীয়া, বৃদ্ধ, শিশু,বিকলাংগ আজি সকলো ক্ষেত্ৰত সহায় সহযোগিতা থাকে।কাৰণ তেওঁলোক এখন পৰিয়ালৰ সদস্য, সেয়েহে মৰম স্নেহৰ অন্ত নাই, প্ৰত্যেকেই প্ৰত্যেক সদস্যক সহায় সহযোগিতা আৰু আন্তৰিকতাৰে ভৰি থাকে। অসুবিধাও বহুত সন্মুখীন হ'ব লগা হয়। যুটীয়া পৰিয়ালৰ আকাৰত বৃহৎ হোৱাৰ বাবে ই একৌ হুলস্থূলীয়া আৰু উৎশৃখলতাৰ পৰিৱেশ সৃষ্টি হয়। যিহেতু পৰিয়ালৰ সদস্যৰ সংখ্যা বেছি হোৱা বাবে, অগ্ৰজ আৰু অনুজ সদস্যৰ মাজত হাই কাজিয়া কথা বতৰা,সৰু সৰু ল'ৰা-ছোৱালীৰ কন্দা কটা সকলো এক অসুবিধা সৃষ্টি কৰে। আৰ্থিক সমস্যাই দেখা দিয়ে কিছুমান মহিলা সদস্যসকলৰ মাজতো মিলাপ্ৰীতি নাথাকে।

         বিবাহ

               বিবাহ হৈছে এক অতিজৰে পৰা প্ৰচলিত এক প্ৰথা আৰু এক সামাজিক সংস্থা। পৃথিৱী সকলো মানৱ সমাজতে এই সংস্থা দেখা যায় পৃথিৱীৰ বিভিন্ন ঠাইত বিভিন্ন মানৱ সমাজত সামাজিক, ধাৰ্মিক, অৰ্থনৈতিক আদি কাৰনত বিবাহ পদ্ধতি দেখা যায় পৃথিৱীৰ সকলো সমাজতে বিবাহ কাৰ্য সম্পাদন কৰে।

        হিন্দু বিবাহৰ প্ৰকাৰঃ  হিন্দু বিবাহৰ প্ৰকাৰ বুলিলে আমি সাধাৰণতে যি পদ্ধতিৰ দ্বাৰা বিবাহ কাৰ্য সম্পাদন কৰা হয়। 

      (১)ব্ৰাহ্ম বিবাহ :- এনে বিবাহত কন্যাৰ পিতৃয়ে এজন বেদজ্ঞ বিদ্ধান,সু-চৰিত্ৰ  আৰু যোগ্য পুৰুষক নিজৰ ইচ্ছানুযায়ী নিমন্ত্ৰণ কৰি আনি বেদমন্ত্ৰ পাঠ কৰি কন্যাক বস্ত্ৰ,আ অলংকাৰ আদিৰে সজাই সেই পুৰুষলৈ দান কৰে।

         (২)দৈৱ বিবাহ:- এনে বিবাহত কন্যাৰ পিতৃ-মাতৃয়ে এটা যজ্ঞৰ আয়োজন কৰে আৰু সেই যজ্ঞৰ পুৰোহিতৰ কাম কৰিব পৰা যোগ্য ব্যক্তিজনৈ কন্যাক দান কৰা হয়।এনে বিবাহত কন্যাক বস্ত্ৰ,আ অলংকাৰ সজাই পৰাই ৰাখে যেতিয়া যজ্ঞত পুৰোহিতালি কৰি বিবাহ কাৰ্য সমাপন কৰা পাছতেই কন্যাক গ্ৰহণ কৰিব পাৰে।

         (৩) অৰ্চ বিবাহ:- এই বিবাহত কন্যাৰ পিতৃ-মাতৃয়ে দৰাৰ পৰা এজনী গাই গৰু আৰু এটা বলধ, ধৰ্মৰ বিধি অনুযায়ী উপহাৰ হিচাপে পোৱাৰ পাছত কন্যাক দান দিয়ে।দৰা ঘৰৰ পৰা কন্যাৰ পিতৃ-মাতৃয়ে গাই আৰু বলধ লোৱাৰ মূল উদ্দেশ্য হৈছে ধৰ্মৰ বিধি পালন কৰা,তেওঁৰ ছোৱালী বিক্ৰী কৰা নহয়। অন্যকথাত এজনী গাই  আৰু এটা বলধ দৰাই কন্যাৰ পিতৃক কৃতজ্ঞতাৰ চিন হিচাপে উপহাৰ দিব লাগিছিল; কন্যাৰ মাতৃয়ে গৃহস্থাশ্ৰমৰ ধৰ্ম বিলাক পালিব।

        (৪)প্ৰজাপত্য বিবাহ:- এনে বিবাহত কন্যাৰ পিতৃয়ে কন্যাদান দিবৰ সময়ত দৰা কন্যা দুয়োকে আশীৰ্বাদ দিয়ে। কন্যাৰ পিতৃয়ে দুয়োকে পতি পত্নীৰ মিলিজুলি গৃহস্থৰ ধৰ্ম পালন কৰিবলৈ উপদেশ দিয়ে আৰু দুয়োৰে সুখ সমৃদ্ধিৰ বাবে কামনা কৰে।এই বিবাহ পদ্ধতিৰ দ্বাৰা উচ্চাৰিত মন্ত্ৰ বা বিধিৰ পৰা এইটোৱে বুজিব পাৰি যে এই বিবাহত ধৰ্মৰ ওপৰত অধিক গুৰুত্ব দিয়া হয়

          (৫) অসুৰ  বিবাহ:- ওপৰৰ আলোচনা কৰা চাৰি প্ৰকাৰৰ বিবাহত কন্যাৰ পিতৃয়ে কন্যাক দৰালৈ দান দিয়ে। কিন্তু এই অসুৰ বিবাহ পদ্ধতিটোত দৰাই কন্যাৰ পিতৃক বা কন্যাৰ অভিভাৱকক কন্যামূল্য দিব লগা হয়। কন্যা মূল্য নিদিলে বিবাহ হ'ব নোৱাৰে।

          (৬) গান্ধৰ্ব বিবাহ:- এই বিবাহত দৰা কন্যা উভয়ে পৰস্পৰ মাজত হোৱা প্ৰেমৰ কাৰনে হয় ।এই বিবাহত দৰা কন্যাৰ মিলনত তেওঁলোকৰ পিতৃ মাতৃ বা পৰিয়ালৰ কোনো লোকৰ কোনো হাত নাথাকে। দৰা-কন্যাৰ  তেওঁলোকৰ মাজত থকা প্ৰেমৰ বিষয়ে পিতৃ মাতৃ জানিবলৈ দি অনুমতি সহকাৰে তেওঁলোকৰ বিবাহ সম্পন্ন হয় 

            (৭) ৰাক্ষস বিবাহ:-এনে বিবাহক বলাৎকাৰ বিবাহ   বুলিও কোৱা হয় ‌।এনে বিবাহত দৰাই কন্যাৰ পিতৃৰ ঘৰ- দুৱাৰ ভাঙি পেলাই কন্যাৰ আত্মীয়সকলক জখম কৰে বা হত্যা কৰে চিঞৰি চিঞৰি কান্দি থাকোঁতেই জোৰ-জবৰ কৰি কন্যাক পলুৱাই নিয়ে।

          (৮) পিশাচ বিবাহ:- দৰাই যেতিয়া গোপনে সুৰাপান কৰি অস্তিৰ হৈ থকা অৱস্থাত বা আন কোনো কাৰণত অচেতন হৈ থকা সময়ত কন্যাৰ সতীত্ব নাশ কৰে আৰু বিবাহপাশত আৱদ্ধ হয় তাকেই পিশাচ বিবাহ কোৱা হয়। এনে বিবাহৰ সামাজিক স্থান নিকৃষ্ট।

                      বৰ্তমান কালত হিন্দু সমাজৰ পৰিবৰ্তিত ৰূপত ব্ৰাহ্ম বিবাহ আৰু অসুৰ বিবাহৰ প্ৰচলন আছে বুলি কব পাৰি। পৰম্পৰাগত বিবাহ আধাৰত সাম্প্ৰতিক কালত ভাৰতৰ প্ৰচলিত বিবাহৰ প্ৰকাৰ ভেদ কৰিবলৈ হ'লে সাধাৰণতে এইকেইটা কব পাৰি ব্ৰাহ্ম বিবাহ, অসুৰ বিবাহ, গান্ধৰ্ব বিবাহ (প্ৰেম বিবাহ) ; কিন্তু বৰ্তমান যুগত আধুনিক শিক্ষা, ৰাজনৈতিক আৰু অৰ্থনৈতিক আদৰ্শৰ প্ৰভাৱত পৰি প্ৰাচীন হিন্দু বিবাহ প্ৰথাৰ বহুতো পৰিৱৰ্তন ঘটিছে।

         ধৰ্ম 

এতিয়া ভাৰতবৰ্ষত থকা কেইটামান প্ৰধান ধৰ্মৰ সম্পৰ্কে চমুকৈ আলোচনা কৰিম। প্ৰকৃততে, ধৰ্ম একক আৰু সাৰ্বজনীন অৱধাৰণাহে।ধৰ্ম এক সামাজিক সংস্থা। ভাৰতবৰ্ষৰ বিভিন্ন ঠাইত বিভিন্ন ধৰণৰ বিভিন্ন ধৰ্ম পৃথকে পৃথকে আমি হিন্দু, জৈন , ইছলাম,শিখ,আদিকে ধৰ্ম বুলি আমি কও।এই ধৰ্মক আমি পৃথক কৰিব নোৱাৰো। ধৰ্মীয় বিশ্বাসৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি আচৰণ পদ্ধতিৰ ভিন্নতাৰ প্ৰকাশ ঘটোৱা একোটা ধৰ্মীয় সম্প্ৰদায় বুলি কোৱাৰহে যুক্তি আছে।

      (১) হিন্দু ধৰ্ম:-

           ভাৰতবৰ্ষৰ অন্য ধৰ্ম বিলাকৰ ভিতৰত হিন্দু ধৰ্মই সকলোতকৈ পুৰণি ধৰ্ম বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। ভাৰতবৰ্ষৰ বাহিৰেও অন্য দেশটো এই হিন্দু ধৰ্ম দেখা পোৱা যায়। যেনে জাভা, বালি আদিটো হিন্দু ধৰ্মৰ প্ৰভাৱ আছে। হিন্দু ধৰ্ম কোনো ধৰ্ম প্ৰচাৰক নাই। অতীতৰ ঋষি-মুনিসকলৰ পৃষ্ঠপোষকতাতেই এই ধৰ্ম গা কৰি উঠে।বেদ হিন্দু ধৰ্ম প্ৰধান ধৰ্মপুথি। বেদ চাৰিখন ঋক,মজুত,সাম আৰু অথৰ্ববেদ। ৰামায়ণ আৰু মহাভাৰত হিন্দু ধৰ্মৰ দুখন মহাকাব্য। অন্যহাতে প্ৰত্যেক বেদৰে চাৰিটাকৈ ভাগ আছে যেনে ---সংহিতা, ব্ৰাহ্মণ,আৰণ্যক আৰু উপনিষদ। সংহিতা বৈদিক গোত্ৰৰ সমাহাৰ; ব্ৰাহ্মণ গদ্যত ৰচিত পুথি।আৰণ্যকবোৰ বৈদিক সাহিত্যৰ পৰিশিষ্ট মাত্ৰ। উপনিষদত বেদৰ শেষান্ত মৰ্ম আলোচনা কৰা হয়। সেইকাৰণে ইয়াক বেদান্ত বুলিও কোৱা হয়। উপনিষদৰ হিন্দু ধৰ্মৰ দাৰ্শনিক তত্ব অন্তৰ্নিহিত হৈ আছে। ইয়াৰ উপৰিও পুৰাণ ভাগৱত,গীতা আদি হিন্দু ধৰ্ম ধৰ্ম শাস্ত্ৰ।এই ধৰ্ম গ্ৰন্থ সমুহত বিশ্লেষণ কৰা সকলো বিশ্বাস,কৰ্ম, ন্যায়-নীতিসমূহ হিন্দু ধৰ্ম প্ৰধান ধৰ্মৰ উৎস হিচাপে গণ্য কৰা হয়। ব্ৰক্ষ্মা, বিঞ্চু,শিৱ, পাৰ্বতী, লক্ষ্মী সৰস্বতী সকলো দেৱ দেৱী প্ৰায়বোৰ হিন্দু ধৰ্মৰ দেৱতা হিচাপে বিশ্বাস কৰে। তদুপৰি ৩৩ কোটি দেৱতাই বিশ্বাস পৰিচালনা কৰে হিন্দু সমাজৰ বিশ্বাস। হিন্দু ধৰ্ম সকলৰ যুগৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰে। এই যুগবোৰক সত্য,দ্বাপৰ,আৰু কলিযুগ আদি।যুগ অনুসৰি দেৱতাসকলৰ অৱতাৰ ৰূপ বেলেগ বেলেগ হয় বুলি বিশ্বাস কৰা হয়।

      হিন্দু ধৰ্মক এটা সমন্বয় ধৰ্ম বুলি কব পাৰি। 

(২) ইছলাম ধৰ্ম:-

           ভাৰতবৰ্ষৰ প্ৰধান ধৰ্মৰ ভিতৰত ইছলাম ধৰ্মও অন্যতম।হজৰত মহম্মদ ইছলাম ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল। ইছলাম ধৰ্মৰ অৰ্থ হৈছে শান্তি। ইছলাম ধৰ্মৰ মতে ঈশ্বৰ হৈছে আল্লাহ। আল্লাহ সৰ্বশক্তিমান, সৰ্বব্যাপ্ত আৰু চিৰন্তন সত্য। ইছলাম ধৰ্মী হিন্দু ধৰ্মৰ দৰে , গ্ৰহ, নক্ষত্ৰ,জীৱ-জন্তু, দেৱ- দেৱী আদিৰ পূজা বিশ্বাস নকৰে। কোৰান ইছলামৰ ধৰ্মৰ প্ৰধান পুথি। বিশ্বব্যাপী ইছলামৰ মূল নীতি একে। কোৰানত সকলো বাণীকে আল্লাহৰ বাণী বুলি বিবেচনা কৰা হয়।এই ধৰ্মৰ মতে ঈশ্বৰ বা ভগৱান মাত্ৰ এজন। বস্তুবাদী বিশ্বাসক ইছলাম সকলে বিশ্বাস নকৰে।

       ইছলাম ধৰ্মত দীক্ষিত মুছলমান সকলে পাঁচটা নীতি পালন কৰে, কলিমা, নামাজ, ৰোজা, হজঠ আৰু জাকাত। 

কলিমা: হৈছে আল্লাহ আৰু হজৰত মহম্মদ প্ৰতি প্ৰশংসা। ই বাধ্যতামূলক। সৰ্বমুঠ কলিমা পাঁচটা আৰু প্ৰতিটো কলিমা আল্লাহ আৰু মহম্মদ প্ৰশংসা কৰা হৈছে।

নামাজ : নামাজো প্ৰতিগৰাকী মুছলমানৰ বাবে বাধ্যতামূলক। ইছলামৰ মতে নামাজ নপঢ়াকৈ কোনো ইছলাম ধৰ্মৰ লোক হ'ব নোৱাৰে। ইছলাম ধৰ্মৰ মতে প্ৰতিদিনে পাঁচবাৰকৈ নামাজ পঢ়িব লাগে।বেলেগ বেলেগ পঢ়া নামাজ বেলেগ বেলেগকৈ আছে।

ৰোজা: ইয়াৰ শব্দৰ অৰ্থ উপৱাস। প্ৰতিগৰাকী মুছলমানে ৰমজান মাহৰ এমাহ কাল ৰোজা অৰ্থাৎ উপবাসে থাকিব লাগে। আকাশত জোন ওলোৱা বা নোলোৱাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে প্ৰতিগৰাকী মুছলমানে ৰোজা পালন কৰিবলৈ প্ৰয়াস কৰে।

হজ: হজ মানে তীৰ্থযাত্ৰা বুজাই। ইছলাম ধৰ্ম ভিতৰত এই পাঁচোটা নীতি পালনৰ ক্ষেত্ৰত এইটো হজ নীতিটো ইছলাম ধৰ্ম লোক সকলৰ বাবে বাধ্যতামূলক নহয়। আৰ্থিকভাৱে সবল লোকসকলেহে জীৱনত এবাৰ হ'লেও আৰৱ দেশৰ মক্কালৈ গৈ হজ,মানে তীৰ্থযাত্ৰা কৰিব লাগে। প্ৰতি বছৰে লাখ লাখ ইছলাম ধৰ্মৰ লোক সকলে মক্কালৈ হজ কৰিবৰ বাবে যায়।

জাকাত: ইয়াৰ অৰ্থ হল আৰ্থিক অবস্থাপন্ন মুছলমানসকলৰ দান। অবস্থাপন্ন মুছলমানসকলৰ আৰ্জিত সা-সম্পত্তি কিছু অংশ দুখীয়া মানুহক দান কৰিব লাগে।।

 (৩) বৌদ্ধ ধৰ্ম 

বৌদ্ধ ধৰ্মৰ মূল প্ৰৱৰ্তক হৈছে বুদ্ধদেৱ। বৌদ্ধদেৱৰ মতে তেওঁ পূৰ্বৰ ' বৌদ্ধ' সকলৰ পৰিচিত পৃথক অনুকৰণ কৰিছিল।(প্ৰকৃত সত্য অনুভৱ কৰা সকলেই বৌদ্ধ)। যি পথত থাকে 'বোধি' অথবা উপলদ্ধিৰ জ্যোতি। তেওঁ মত প্ৰকাশ কৰিছে যে 'বোধি'হৈছে মানুহৰ প্ৰকৃত সত্যৰ সৈতে অন্তৰ্নিহিত হৈ থকা অনিনিৰ্দেশিত আৰু অস্বাভাৱিক সমন্ধ। ইয়াত কোনো ধৰণৰ মতবাদ জড়িত জ্ঞান নহয়। বৌদ্ধ ধৰ্মৰ শিষ্যসকল দহটা নীতি পালন কৰিবলৈ পৰামৰ্শ দিছে। নীতি কেইটা হ'ল

( ১) জীৱ হত্যা নকৰিবা,

(২) কোনো বস্তু চুৰ কৰাৰ পৰা বিৰত থাকিবা।

(৩)ব্যভিচাৰি কাৰ্যত লিপ্ত নহবা 

(৪) কেতিয়াও মিছা কথা নকবা 

(৫)আন মানুহৰ কুৎসাত ৰতনা নকৰিবা

(৬)আনৰ দোষ বিচাৰ নকৰিবা।

(৭) অশ্লীল বাক্য প্ৰয়োগ নকৰিবা

(৮)আনক ঘৃণা চকুৰে নাচাবা।

(৯) লোভ আৰু মোহৰ পৰা আঁতৰত থাকিবা

(১০)সৎ কৰ্ম কৰিবা।

        বৌদ্ধ ধৰ্মৰ মূল গ্ৰন্থখন হ'ল "ত্ৰিপিটক " বৌদ্ধদেৱে তেওঁৰ বাণীসমূহ লিপিবদ্ধ কৰা হোৱা নাছিল তেওঁৰ মৃত্যুৰ পাছতহে পালি ভাষাত এই বাণী সমূহ লিপিবদ্ধ কৰা হয়।এই গ্ৰন্থখনকে "ত্ৰিপিটক"  নামাকৰণ কৰা হৈছে। ত্ৰিপিটকৰ প্ৰথম গ্ৰন্থখনৰ নাম "সুও-পিটক", দ্বিতীয়খন "বিনয়-পিটক",আৰু তৃতীয়খন "অভিধৰ্ম পাঠক",।সুও-পিটক পাঁচটা খণ্ডত বিভক্ত কৰা হৈছে ইয়াৰ ধৰ্মপদ,থেৰীগাঠা আৰু জাতকসমূহ উল্লেখযোগ্য।

       সাম্প্ৰতিক বৌদ্ধ ধৰ্ম দুটা ভাগত বিভক্ত কৰা হৈছে " হীনযান" আৰু "মহাযান"। মহাযান পন্থাই মূৰ্তি পূজা সমৰ্থন কৰে কিন্তু হীনযান পন্থাই মূৰ্তি পূজাক প্ৰশ্ৰয় নিদিয়ে লগতে বৌদ্ধ ধৰ্মৰ নীতিসমূহ অনুসৰণ কৰি কঠোৰভাৱে পালন কৰে। সাধাৰণতে দক্ষিণ ভাৰতত হীনযান আৰু উত্তৰ ভাৰতত মহাযান পন্থাই প্ৰাধান্য দিয়া দেখা যায়। থাইলেণ্ডৰ বৌদ্ধ ধৰ্মৰ জনপ্ৰিয়তা অধিক অসমত ইয়াৰ প্ৰাধান্য কম বা নাই বুলি কব পৰা যায়। উত্তৰ পূব ভাৰতৰ অৰুণাচল প্ৰদেশত ইয়াৰ প্ৰাধান্য মুঠ জনসংখ্যাৰ ১৩.৬৮ শতাংশ বৌদ্ধ ধৰ্মাৱলম্বী; যিটো উত্তৰ পূব ভাৰতৰ এখন প্ৰদেশতকৈ বেছি। মিজোৰামটো ইয়াৰ প্ৰাধান্য হিন্দু ধৰ্মলোকতকৈ কম পৰিমাণে আছে।

(৪)খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম 

যীশু খ্ৰীষ্টৰ জীৱনৰ কাহিনী আৰু অভিজ্ঞতাক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম গঢ় লৈ উঠিছে। যীশুৰ মতে এই পৃথিৱীৰ সকলো মানুহেই ভগৱানক পাবৰ বাবে চেষ্টা কৰিব লাগে।সেয়েহে সকলো মানুহেই সেই একে পথ অনুসৰণ কৰে। খ্ৰীষ্টানসকলে যীশুক ভগৱানৰ পুত্ৰ হিচাপে গণ্য কৰে। খ্ৰীষ্টান ধৰ্মত ক্ৰচৰ তাৎপৰ্য অসীম। যীশুৰ জন্মৰ সময়ত আৰবীয় দেশসমূহত চলা নানা ব্যভিচাৰি, অত্যাচাৰ বিৰুদ্ধে এক ধৰ্মীয় সংস্কাৰ আন্দোলন চলোৱাৰ বাবে ধৰ্মবিৰোধী হিচাপে দোষী সাব্যস্ত কৰি যীশুক চক্ৰ বিদ্ধ কৰি হত্যা কৰে। যীশুৰ মৃত্যুৰ পাছত তেওঁৰ প্ৰধান শিষ্য চেন্ট প'ল আৰু পিটাৰে খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰে।চেন্ট প'লৰ মতে মানুহৰ উৎপত্তি হয় অলৌকিক ঈশ্বৰৰ পৰা সেয়েহে মানুহৰ ঈশ্বৰৰ প্ৰতি গভীৰভাৱে সম্পৰ্ক আছে আৰু তেওঁৰ সকলোৰে বাবে স্থান আৰু আশ্ৰয়ৰ স্থান। খ্ৰীষ্টান সকলৰ ধৰ্ম উপাসনা স্থানৰ নাম গীৰ্জা (Church) বুলি নামাকৰণ কৰা হৈছে। খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম দুটা ভাগত বিভক্ত কৰা হৈছে ---কেথলিক(Catholic),আৰু প্ৰচেষ্টান(Protestant)

        ভাৰতবৰ্ষৰ প্ৰায় পঞ্চদশ শতিকাতে খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম প্ৰচাৰ আৰম্ভ হৈছিল।১৪৯৮ চনত পোন প্ৰথম বাৰৰ বাবে ভাস্কোদাগামা ভাৰতলৈ আহে।লগে লগে পৰ্টুগীজ সকলে বেপাৰৰ বাবে সদাগৰৰ ৰূপত ভাৰতলৈ খোজ দিয়ে। ইয়াৰ পাছতে খ্ৰীষ্টান মিছনেৰী সকলে ভাৰতলৈ আহি  খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰে।১৬ শতিকাত মোগল সম্ৰাট আকবৰে জেচুইট মিছনেৰীসকলক মোগল দৰবাৰলৈ আমন্ত্ৰণ জনায়।এই সুযোগতে মিছনেৰীসকলে খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম ভাৰতৰ বিভিন্ন স্থানত খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰে।১৭৯৩চনত ইলিয়াম কাৰ নামৰ এগৰাকী খ্ৰীষ্টান মিছনেৰীয়ে ভাৰতত প্ৰথম বাইবেলৰ বাণী প্ৰচাৰ কৰা হয়। এই বাণী সমূহৰ বিভিন্ন ভাষালৈ অনুবাদ কৰা হৈছে।

            ভাৰতবৰ্ষত বাস কৰা লোকসকলৰো খ্ৰীষ্টান মিছনেৰীসকলৰ আকৰ্ষন বৃদ্ধি পাবলৈ ধৰিলে। খ্ৰীষ্টান ধৰ্মই ভাৰতবৰ্ষত এক সংস্কাৰমুখী মনোভাৱ গ্ৰহণ কৰে। এই ধৰ্ম অনুসৰি মানুহে জীৱনত কৰা কৰ্মসমূহৰ শেষ বিচাৰ হ'ব।এই বিচাৰৰ দ্বাৰা মানুহক স্বৰ্গ আৰু নৰকলৈ যাত্ৰা বুলি খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰে।

     (৫)শিখ ধৰ্ম :-

শিখ ধৰ্ম, হিন্দু আৰু ইছলাম ধৰ্মৰ এক সংমিশ্ৰণ ধৰ্ম বুলি ক'ব পাৰি।এই ধৰ্ম গুৰু নানকে শিখ ধৰ্ম প্ৰৱৰ্ত্তন কৰিছিল। অৱশ্যে শিখ ধৰ্মত হিন্দু ধৰ্মৰ প্ৰভাৱেই অধিক। সেইকাৰণে হিন্দুসকলে শিখ ধৰ্মক হিন্দুধৰ্মৰ এটা মাত্ৰ ভাগ হিচাপে গণ্য কৰিব বিচাৰে। শিখ ধৰ্ম মতে ঈশ্বৰ এজন। এওঁ সৰ্বশক্তিমান দয়াৰ সাগৰ। উত্তৰ পূব ভাৰতৰ মুঠ জনসংখ্যাৰ ৮.৬৫ শতাংশ লোকেই শিখ ধৰ্মাৱলম্বী। অৱশ্যে শিখ ধৰ্ম পাঞ্জাৱতেই এই ধৰ্মৰ প্ৰাধান্য অধিক। উত্তৰ পূব ভাৰতৰ ত্ৰিপুৰাটো ইয়াৰ ধৰ্মপদ প্ৰসাৰতা লাভ কৰা দেখা যায়।

            শিখ ধৰ্ম গ্ৰন্থখন হ'ল 'আদিগ্ৰন্থ' শিখ ধৰ্মাৱলম্বী লোক সকলে এই আদিগ্ৰন্থ খন পঢ়িবলৈ নিৰ্দিষ্ট কৈ ঠাই ৰখা হয়। শিখসকলে ধৰ্মীয় সভাত কিৰ্তন পাত কৰে। এওঁলোকে  বাদ্যযন্ত্ৰ সহ‌ ধৰ্ম গ্ৰন্থখনৰ স্তুতি সমূহ গায়। শিখসকলে তিনিটা গুৰুত্বপূৰ্ণ বছেৰেকীয়া উৎসৱ পালন কৰে। এইকেইটা হ'ল গুৰু নানকৰ জন্ম উৎসৱ,গুৰু গোবিন্দ সিংৰ জন্মজয়ন্তী আৰু পঞ্চম গুৰু ছহিদ। আন এটা উৎসৱ  "Gurpur" হিচাপে অভিহিত কৰা হয়। "pur" শব্দৰ অৰ্থ হৈছে বন্ধদিন। ভাৰতবৰ্ষৰ এই উৎসৱসমূহ উদযাপন কৰা হয়। উৎসৱসমূহ হ'ল মাঘী উৎসৱ,বাবা দীপ সিং ছহিদ দিৱস, অমৃতসৰ উৎসৱ,দেৱালীমেলা,গুৰু অমৰ দাস, মহাৰজা,ৰণজিৎ সিং আৰু গুৰু অৰ্জুন সিংৰ মৃত্যু দিৱস, বৈশ্যালী উৎসৱ,গুৰু হৰকিষাণ,গুৰু নানকৰ জন্ম জয়ন্তী আদি।

     (৬)জৈন ধৰ্ম :-

মহাবীৰে জৈন ধৰ্মৰ প্ৰৱৰ্তন কৰা ধৰ্মই হৈছে জৈন ধৰ্ম। জৈন ধৰ্মৰ মতে সংসাৰ পৰা মুক্তি পোৱাৰ মূল তীৰ্থকৰ সকলৰ পূজ্য 'অৰ্হ ' অৰ্হত, সিদ্ধ,সংঘ আৰু ধৰ্মই মুক্তিলাভৰ প্ৰধান উৎস। মহাবীৰৰ আগৰ গৰাকী তীৰ্থঙ্কৰ পাৰ্শ্বনাথেই পদ্ধতিগত ভাৱে জৈন ধৰ্মৰ বাণীসমূহ প্ৰচাৰ কৰিছিল। জৈন ধৰ্মৰ তীৰ্থঙ্কৰসকল চাৰিটা গুণৰ অধিকাৰী হ'ব লাগে।এই গুণ কেইটা হ'ল 

১/অনন্ত -জ্ঞান ২/অনন্ত শক্তি ৩/অনন্ত দৰ্শন আৰু৪/অনন্ত সুখ

জৈন ধৰ্মৰ পাঁচটা প্ৰধান নীতি পালন কৰা হয় এইকেইটা হ'ল 

(১) অহিংসা অৰ্থাৎ কাকো হিংসা নকৰিবা

(২) সত্যবাদিতা অৰ্থাৎ বোধ শক্তিৰ জৰিয়তে প্ৰকৃত উপলদ্ধি কৰিবা।

(৩) অষ্টেয় অৰ্থাৎ আনৰ সম্পদ চুৰ নকৰিবা।

(৪) অপৰিগ্ৰহ অৰ্থাৎ আনৰ বস্তু গ্ৰহণ নকৰিবা।

(৫) ব্ৰহ্মচৰ্য অৰ্থাৎ কঠোৰ ব্ৰত পালন কৰিবা।

              জৈন ধৰ্মত ত্যাগৰ মহত্বক স্বীকাৰ কৰা হয়। জৈন ধৰ্মৰ মতে ত্যাগৰ জৰিয়তে মুক্তিৰ সন্ধান পাব পাৰি। ত্যাগৰ দ্বাৰা সত্যৰ অন্বেষণ কৰা হয়। মহাবীৰে তেওঁৰ ধৰ্ম বাণীসমূহ লিপিবদ্ধ কৰা নাছিল। এইবোৰ মৌখিকভাৱে প্ৰচলন আছিল। মহাবীৰৰ মৃত্যুৰ পাছতহে এই বাণীবোৰ লিপিবদ্ধ কৰা হয়।

Read More

জুবিন গাৰ্গ : নিৰপেক্ষতাৰ প্ৰতীক,Tapan Payeng

‎

জুবিন গাৰ্গ : নিৰপেক্ষতাৰ প্ৰতীক

‎

◾তপন পায়েং

(৬০০২০৭৬৮৮৬)

লখিমপুৰ

‎অসমবাসীৰ হৃদয়ৰ তৰঙ্গত যিজনৰ নাম সংগীতৰ লগত মিলি গ'ল, তেওঁহে জুবিন গাৰ্গ। অনুৰাগীয়ে তেওঁক "ঈশ্বৰ" বুলি সম্বোধন কৰে আৰু কৰি থাকিব তাত কোনো ভূল নাই বুলি ভাৱো । এই কথা তেওঁৰ ইহলীলাৰ সম্বৰণৰ হোৱাৰ পিছতে আমি  গভীৰভাৱে উপলব্ধি কৰিছো।

‎          ভগৱান হোৱাটো মানে মাত্ৰ ধূপ-ধূনা, পূজা-অৰ্চনাৰ মাজত সীমাবদ্ধ হোৱা নহয়। ভগৱান হ'ল সেইজন, যিজন অসহায়জনক সহায় কৰে, সমাজত বিভেদৰ গাঁথনি ভাঙি একতাৰ পথ দেখুৱায়। জুবিন গাৰ্গো ঠিক সেই কামটোয়েই কৰিছিল।

Amar Asom 29 sep 2025

‎       ছয় শতিকাৰ সময়ছোৱাত ভাৰতবৰ্ষ জাতি-বৰ্ণৰ দ্বাৰা জৰ্জৰিত আছিল। ব্ৰাহ্মণ, ক্ষত্ৰিয়, বৈশ্য আৰু শূদ্ৰ—এই বিভাজনৰ আঁচলত মানৱতাক মাটিত থুচি দিয়া হৈছিল। ঠিক তেতিয়াই কপিলাবস্তুৰ ৰাজকুমাৰ শাক্যমুনিয়ে ৰাজসভা ত্যাগ কৰি বৌদ্ধ ধৰ্ম প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। সমাজৰ সকলো মানুহে সমান হোৱাটো নিশ্চিত কৰিবলৈ আৰু  তেওঁ গৌতম বুদ্ধ হৈ পৰিছিল।ঠিক তেনেধৰে  উপলব্ধি কৰো যে জুবিন গাৰ্গো   সমাজৰ সকলো জাতি বৰ্ণ হিন্দু-মূছলমান,জাতি বৰ্ণ পাহৰি এক হোৱাৰ স্বাৰ্থত জুবিন বৰঠাকুৰৰ পৰা জুবিন গাৰ্গ হৈছিল । তেওঁ সমাজত হিন্দু-মুছলমান, জাতি-বৰ্ণৰ প্ৰাচীৰ ভাঙি একতাৰ সুৰ গাইছিল।

‎তেওঁৰ দ্বাৰা নিৰ্মিত "কাঞ্চনজংঘা" ছবিৰ সেই অমৰ সংলাপটোৰে তেওঁৰ দৰ্শন সুস্পষ্ট—“মোৰ কোনো জাতি নাই, মোৰ কোনো ধৰ্ম নাই, মই মুক্ত... মইয়েই কাঞ্চনজংঘা।”

‎    এয়াই জুবিন গাৰ্গৰ জীৱনদৰ্শন। তেওঁ কোনো ভেদাভেদ নাজানিছিল, কেৱল প্ৰেমক মানিছিল। সমাজৰ সকলো কণ্ঠত, সকলো হৃদয়ত, সকলো ধৰ্মত একতাৰ বাণী শ্ৰুত হ’ল তেওঁৰ সংগীতেৰে।

‎     তেওঁৰ শেষ শয়নো যেন এই দৰ্শনেই প্ৰতিফলিত কৰিলে। তেওঁৰ অন্ত্যেষ্টিত ভিন্ন ধৰ্ম আৰু ভিন্ন সম্প্রদায়ৰ লোক সমবেত হৈছিল। কাৰণ, জুবিন গাৰ্গ মাত্ৰ এজন গায়কেই নহয়, তেওঁ আছিল "মানৱৰ প্ৰেমৰ মূৰ্ত প্রতীক"।

‎    শেষত, নিঃসন্দেহে ক’ব পাৰি—

‎"জুবিন গাৰ্গ মানেই নিৰপেক্ষতাৰ প্ৰতীক"।

‎তেওঁ আছিল সংগীতৰ ঈশ্বৰ, মানবতাৰ প্ৰতিচ্ছবি।

Read More

যিসকলে এইবাৰ মহাবিদ্যালয়ত নামভর্তি কৰিছে,তপন পায়েং

 যিসকলে এইবাৰ মহাবিদ্যালয়ত নামভর্তি কৰিছে

ছাত্রানং অধ্যনং তপঃ অর্থাৎ ছাত্ৰসকলৰ মুখ্য কর্তব্যই হৈছে অধ্যয়নত ব্রতী হৈ থকা। যিহেতু তোমালোকৰ মুখ্য কাম অধ্যয়ন কৰা। কিন্তু তাৰ মাজতেই তোমালোকৰ আপোন মহাবিদ্যালয়তেই আনন্দৰ উৎস বিচাৰিব লাগিব। যেনে-মহাবিদ্যালয়ৰ নবাগত আদৰণি সভা, মহাবিদ্যালয়ৰ সাংস্কৃতিক আৰু বার্ষিক ক্রীড়া সমাৰোহ,

.

বিভাগীয়ৰ জ্যেষ্ঠসকলৰ উদ্দেশ্য আয়োজন কৰা বিদায় সভা আৰু বিভাগীয়ৰ ক্ষেত্র-অধ্যয়ন আদিতে আনন্দৰ উৎসসমূহ বিচাৰি পাব লাগে, এই আনন্দসমূহ বিচাৰি পাবলৈ বেলেগ উৎস আৰু বিচাৰিব নালাগে যেনে ৰাতিৰ কোনোবা শিল্পীৰ মঞ্চৰ অনুষ্ঠান, তোমালোকটো জানাই ছমাহৰে মুৰে মূৰে পৰীক্ষা, সেয়ে মহাবিদ্যালয়ৰ ছাত্র হিচাপে এইবোৰতেই আনন্দৰ উৎসবোৰ বিচাৰি সামৰি থোৱাটো ভাল। আৰু যিসকলৰ ছাত্র-ছাত্রীৰ মাক-দেউতাৰ কোনো চৰকাৰী চাকৰি নাই, এইসকল ছাত্র-ছাত্রীয়ে এইসকল ছাত্র-ছাত্রীৰ লগত খোজ মিলাই চলিলে নহ'ব, চলিবলৈ শিকিব লাগে জ্ঞান-শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰতে। মাজতে ওলাইছিল এটা ট্রেন্ড আনকোনোবা এজনে স্কুটাৰ ল'লে বুলিয়েই ঘৰত গৈ মা-দেউতাকক বাইকৰ অথবা নতুন দামী ম'বাইলৰ আপত্তি কৰা। পৰাপক্ষত মা-দেউতাক ক'বা স্নাতক শিক্ষা শেষ কৰাৰ পাছত পিছৰ পৰৱৰ্তী শিক্ষাৰ বাবে অথবা প্রফেশ্যনেল শিক্ষা যেনে- বি.এড আদি পাঠ্যক্রমৰ বাবেহে টকা সঞ্চয় কৰিবলৈ। বাইক, ম'বাইলৰ বাবে নহয়, বর্তমান যিয়ে নামভৰ্তিৰ মাচুল সাধাৰণ শ্রেণীব বাবে এই এডমিছনৰ টকা সংগ্রহ কৰাটোও কঠিন আৰু পৰাপক্ষত চতুৰ টেঙৰালি হ'বলৈ শিকা, কোনোবা চৰকাৰী চাকৰিৰ প্রশ্নকাকত এতিয়াৰ পৰাই অনুসৰণ কৰিবলৈ যত্ন কৰিব লাগে যাতে স্নাতক ডিগ্রী শেষ কৰিয়েই যাতে কর্মসংস্থাপন পায়, যিসকল টেঙৰ তেওঁলোকেহে পায়। বাহিৰৰ দুনীয়াত কোনে কি বাইক, কোনে কি কাপোৰ-ম'বাইল লৈছে এইবোৰ আচৰ্য-বিভুৰ হোৱাতকৈ চাকৰিমুখী জীৱনৰ সূচীসমূহৰ এতিয়াৰ পৰাই আয়ত্ত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰক।

শেষত মহাবিদ্যালয়ত নামভর্তি কৰা প্রতিজন ছাত্র-ছাত্রীয়ে শিক্ষা-অধ্যয়নক জীৱনৰ মূল লক্ষ্য কৰি তুলক কাৰণ যিজনে আজি অধ্যবসায়ত ব্রতী, কাইলৈ সাফল্যত সেইজনেই ভ্রান্তিহীন।

তপন পায়েং

Read More

নামঘৰৰ গুৰু আসন তথা সিংহাসন

অসমীয়া সমাজ-সংস্কৃতিৰ ধৰ্মীয় জীৱনৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈছে নামঘৰ। শ্ৰীশ্ৰী মাধৱদেৱে প্ৰতিষ্ঠা কৰা নামঘৰ প্ৰথা আজিও অসমীয়া জাতিৰ গৌৰৱ। নামঘৰ কেৱল ভক্তিৰ স্থান নহয়, ই অসমীয়া সমাজৰ আধ্যাত্মিক, নৈতিক আৰু সামাজিক জীৱনৰ এক মেলবন্ধন। নামঘৰৰ পূৰ্বফালে থাকে মণিকূট, আৰু মণিকূটত প্ৰতিষ্ঠিত হয় গুৰু আসন।

গুৰু আসনৰ মাহাত্ম্য

গুৰু আসনক নামঘৰৰ আত্মা বুলি কোৱা হয়। উপাসকসকলৰ দৃষ্টি, বিশ্বাস আৰু আস্থা সকলো এই আসনৰ ওপৰতে কেন্দ্ৰিত। গুৰু আসনৰ ওপৰত ইষ্টদেৱতা বা ভাগৱতৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ লগে লগে আসনটো যেন প্ৰাণময় হৈ উঠে। সেয়েহে ইয়াক "গুৰু আসন" বোলা হয়।

গুৰু আসনৰ প্ৰকাৰ

গুৰু আসন সাধাৰণতে তিনিধৰণৰ হয়—

1. সিংহাসন

2. গৰুড়াসন

3. ম’ৰাসন

ইয়াৰ ভিতৰত সিংহাসনকেই সাধাৰণতে নামঘৰত দেখা যায়। ৰাজহুৱা নামঘৰত ইষ্টদেৱতা প্ৰতিষ্ঠাৰ বাবে এই আসনেই ব্যৱহৃত হয়।

সিংহাসনৰ গঠন

সিংহাসনৰ গঠন একেবাৰে বৈচিত্ৰ্যময় আৰু প্ৰতীকবহ।

• চাৰিখন কোণত থাকে চাৰিটা সিংহ, যি শক্তি, সাহস আৰু ভক্তিৰ প্ৰতীক।

• সিংহৰ তলত আঁঠু লৈ থকা হাতীৰ মূৰ্তি থাকে, যি বশ্যতা, বিনয় আৰু ধৰ্মপৰায়ণতাৰ প্ৰতীক।

• কেতিয়াবা ইয়াৰ তলত কাছৰ প্ৰতিমূৰ্তিও থাকে। ই সিংহ আৰু হাতীৰ লগত মিলি গজ-সিংহ নামেৰে জনা যায়।

• সিংহাসনত মোট সাতটা ঠাক থাকে। ওপৰৰ ঠাকটো হৈছে আমহী ঘৰ, য’ত সাধাৰণতে ভাগৱত, কীৰ্তন বা দেৱমূৰ্তি সংস্থাপন কৰা হয়।

সপ্ত বৈকুন্ঠৰ প্ৰতিকৃতি

সিংহাসনৰ সাতটা ঠাক মানে হৈছে সপ্ত বৈকুন্ঠ। সিহঁতৰ নাম—

• শ্বেতবিলাস

• শান্তনুবিলাস

• পুষ্পবিলাস

• পংকজবিলাস

• কনকদন্ত

• সনাতন

• গোলোক

এইবোৰ বৈকুন্ঠে ভিন্ন আধ্যাত্মিক স্তৰৰ প্ৰতিনিধিত্ব কৰে। সকলো বৈকুন্ঠৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰক ৰূপে থাকে পৰম ব্ৰহ্ম। সিংহাসনৰ ওপৰত স্থাপন কৰা চন্দ্ৰতাপ তৰা ভক্তিৰ উজ্জ্বল জ্যোতিৰ প্ৰতীক।

আধ্যাত্মিক অৰ্থ

আমহী ঘৰক ধৰা হয় পূৰ্ণকৃষ্ণ ভগৱন্তৰ স্নানস্থান বুলি। ভাগৱত, কীৰ্তন-ঘোষা বা অন্য ধৰ্মগ্ৰন্থ স্থাপন কৰাৰ পিছতে আসনটো প্ৰাণময় হয় আৰু "গুৰু আসন" বুলি স্বীকৃতি লাভ কৰে।
সিংহাসনৰ তলত সদায় জ্বলি থাকে চাকিগজ, যাক "অক্ষয় বন্তি" বোলা হয়। এই বন্তি নামঘৰৰ অনন্ত আধ্যাত্মিক জ্যোতি আৰু শাশ্বত শক্তিৰ প্ৰতীক।

গুৰু আসনৰ সামাজিক মূল্য

নামঘৰৰ গুৰু আসনক লৈ ভক্তসকলৰ এক গভীৰ আস্থা থাকে। এই আসনক কেন্দ্ৰ কৰি নাম-প্ৰসংগ, ভজন, পাঠ-পূজা আৰু ধৰ্মীয় মিলনৰ আয়োজন কৰা হয়। নামঘৰ আৰু গুৰু আসন অসমীয়া সমাজৰ ঐক্য আৰু ধৰ্মীয় সংস্কৃতিৰ এক অনন্য নিদৰ্শন।

উপসংহাৰ

গুৰু আসন কেৱল কাঠৰ থাপনা নহয়; ই হৈছে অসমীয়া সমাজৰ আধ্যাত্মিক জীৱনৰ মূল প্রতীক। সিংহাসন নামঘৰৰ আত্মা, য’ত ভক্তি, ধৰ্মপৰায়ণতা আৰু আধ্যাত্মিক একাগ্ৰতা একত্ৰ হয়। ই অসমীয়া সমাজ-সংস্কৃতিৰ এক অমূল্য ধৰ্মীয় সম্পদ

Read More

সংযোগৰ স্বপ্নত যুদ্ধৰ আঁচ: ভাৰত-মধ্যপ্ৰাচ্য-ইউৰোপ অৰ্থনৈতিক কৰিডৰৰ সংকট,তপন পায়েং

‎

সংযোগৰ স্বপ্নত যুদ্ধৰ আঁচ: ভাৰত-মধ্যপ্ৰাচ্য-ইউৰোপ অৰ্থনৈতিক কৰিডৰৰ সংকট

‎

‎তপন পায়েং

‎৬০০২০৭৬৮৮৬

‎

‎কেইবাদিনৰ পৰা চলি থকা গাজা আৰু ইজৰাইলৰ মাজত চলি থকা যুদ্ধই ভাৰত-মধ্যপ্ৰাচ্য ইউৰোপীয় অৰ্থনৈতিক কৰিডৰত কিছু সমস্যাৰ সৃষ্টি হৈছে । যিয়ে ভাৰত আৰু মধ্যপ্ৰাচ্য ইউৰোপীয় দেশ সমূহৰ মাজত অৰ্থনৈতিক গুৰুত্ব  ৪০% শতাংশলৈ  হ্ৰাস পাবলৈ ধৰিছে যিটো অৰ্থনৈতিক দিশত শুভ লক্ষণ ন'হয়। সেয়ে এই সম্পৰ্কে চলিত সপ্তাহৰ আগষ্টৰ আৰম্ভণিতে ভাৰতৰ ৰাষ্ট্ৰীয় নিৰাপত্তা পৰিষদৰ সচিবালয়ে আমেৰিকা, ইউ এ ই, চৌদি আৰব, ফ্ৰান্স, ইটালী, জাৰ্মানী, ইজৰাইল, জৰ্ডান আৰু ইউৰোপীয় সংঘৰ দূত আৰু বিষয়াসকলক আতিথ্য প্ৰদান কৰি ভাৰত-মধ্যপ্ৰাচ্য-ইউৰোপ অৰ্থনৈতিক কৰিডৰ (আই এম ই চি)ৰ অগ্ৰগতিৰ বিষয়ে আলোচনাত মিলিত হ'য়।চমুকৈ IMEC হ'ল  সাগৰীয় আৰু ৰেলপথৰ জৰিয়তে ভাৰত, উপসাগৰীয় আৰু ইউৰোপক সংযোগ কৰা এটা বাণিজ্য আৰু সংযোগ কৰিডৰ।

‎           যোৱা ২০২৩ চনত নতুন দিল্লীত অনুষ্ঠিত হোৱা জি-২০ শীৰ্ষক সন্মিলনত ভাৰত, ইউৰোপীয় সংঘ, ফ্ৰান্স, জাৰ্মানী, ইটালী, চৌদি আৰব, ইউ এ ই আৰু আমেৰিকাৰ  নেতাসকলে  বুজাবুজিৰ  জৰিয়তে চুক্তি কৰে ।এই কৰিডৰৰ লক্ষ্য ভাৰত, আৰব উপদ্বীপ, ভূমধ্যসাগৰীয় অঞ্চল আৰু ইউৰোপৰ মাজত বাণিজ্য বৃদ্ধিৰ বাবে বন্দৰ, ৰেলপথ, পথ, সাগৰীয় লাইন আৰু পাইপলাইনৰ আন্তঃগাঁথনি  বিকাশৰ লক্ষ্যৰে বহু-মডাল সংযোগ প্ৰকল্প নিৰ্মান কৰা  হেতুকে  ভাৰত -মধ্যপ্ৰাচ্য ইউৰোপীয় দেশৰ অৰ্থনৈতিক কৰিডৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল । ফলত ভাৰত-উপসাগৰ আৰু ইউৰোপ-উপসাগৰীয় কৰিডৰৰ পাতনিওঁ আৰম্ভ কৰিছিল ,ইয়াৰে ভাৰত উপসাগৰৰ কৰিডৰৰ পূৱ দিশত ভাৰতৰ পশ্চিম বন্দৰৰ পৰা ইউ এ ইলৈ কণ্টেইনাৰ যাতায়ত কঢ়িয়াই নিব, য’ৰ পৰা তীব্ৰবেগী ৰেল  আৰব উপদ্বীপ (ইউ এ ই, চৌদি আৰব, জৰ্ডান)ৰ মাজেৰে ইজৰাইলৰ হাইফা বন্দৰলৈকে সামগ্ৰী যাতে কঢ়িয়াই নিব পাৰে আনহাতে হাইফাৰ পৰা গ্ৰীচ আৰু ইটালীৰ বন্দৰলৈ সামগ্ৰী প্ৰেৰণ কৰা হ’ব, য’ৰ পৰা ইউৰোপৰ সুপ্ৰতিষ্ঠিত ৰে’ল নেটৱৰ্কে সমগ্ৰ মহাদেশখনৰ চূড়ান্ত গন্তব্যস্থানলৈ সামগ্ৰী লৈ যাব পাৰে । ভাৰত -মধ্য প্ৰাচ্য ইউৰোপীয় কৰিডৰে ( India-Middle East Europe Economic Corridor)হে ভৌতিক দিশত অৰ্থাৎ যাতায়ত ব্যৱস্থা সুচল কৰাৰ উপৰিও ই ডিজিটেল সংযোগ আৰু সেউজ শক্তি সহযোগিতাৰ প্ৰসাৰ ঘটোৱা,  বহুপক্ষীয়তাৰ মনোভাৱক শক্তিশালী গঢ়ি উঠাটো সহায় কৰিছে । তাৰোপৰি আইএমইচি(IMEC) ৰাষ্ট্ৰসমূহৰ (ইউৰোপীয় ইউনিয়নক ব্লক হিচাপে অন্তৰ্ভুক্ত কৰি) মুঠ জিডিপি  প্ৰায় ৪৭ ট্ৰিলিয়ন ডলাৰ, যিয়ে বিশ্বৰ মুঠ জিডিপিৰ প্ৰায় ৪০ শতাংশ প্ৰতিনিধিত্ব কৰাত সক্ষম হৈ উঠিছে । আনহাতে ৰাজনৈতিক দিশত ই মধ্যপ্ৰাচ্যত চীনৰ ক্ৰমবৰ্ধমান অৰ্থনৈতিক গুৰুত্বৰ প্ৰতি বেল্ট এণ্ড ৰোড ইনিচিয়েটিভ (বি আৰ আই) ৰ ৰূপত এক বিকল্প পদ্ধতি আগবঢ়াতো সহযোগীতা গঢ়ি তুলিছে ।

‎

‎ভাৰতৰ বাবে লাভান্দিত দিশসমূহ :-:::উপসাগৰীয় সম্পৰ্কত শক্তিশালী কৰি আইএমইচিয়ে আন্তঃগাঁথনি আৰু সংযোগৰ   জৰিয়তে ভাৰত- উপসাগৰীয় বাণিজ্য আৰু অৰ্থনৈতিক সম্পৰ্ক বিকাশৰ বৰ্তমানৰ লক্ষ্যৰ পৰিপূৰক হৈ উঠিব । আনহাতে এই কৰিডৰৰ জৰিয়তে ওচৰ-চুবুৰীয়া দেশসমূহৰ মাজৰ আঞ্চলিকতাৰ বানিজ্য সেতু গঢ়ি উঠিব যাৰ লগতে ভাৰতীয় বানিজ্য দিশত কূটনৈতিক আৰু ৰাজনৈতিক সদিচ্ছা গঢ়ি তুলিব পাৰিব ফলত সামগ্ৰিক অৰ্থনৈতিক দিশতো বিকাশ হ’ব। সংযোগৰ ক্ষেত্ৰত ভাৰতৰ পৰা ইউৰোপীয় মূল ভূখণ্ডলৈ  চুয়েজ যোজক সামুদ্ৰিক পথতকৈ ৩০% খৰচ হ্ৰাস কৰি প্ৰায় ৪০% দ্ৰুতগতিত উপস্থিত হোৱাৰ আশা কৰিব পাৰিব । ভাৰতৰ ২ টা বৃহত্তম বাণিজ্যিক গোট ইউৰোপীয় সংঘ (ইউৰোপীয় সংঘ) আৰু উপসাগৰীয় সহযোগিতা পৰিষদ (জিচিচি)ক সংযোগ কৰি আইএমইচি ভাৰতৰ দ্ৰুত বিকাশ আৰু বিশ্ব শক্তিশালী ৰাষ্ট্ৰ হিচাপে গঢ়ি তুলিব পাৰিব ভৱিষ্যতে  ।

‎শেহতীয়াকৈ হৈ থকা গাজা আৰু ইজৰাইলৰ মাজত যুদ্ধৰ সংঘাতে ভাৰত-মধ্যপ্ৰাচ্য ইউৰোপীয় অৰ্থনৈতিক কৰিডৰত প্ৰত্যাহ্বানৰ সন্মুখীন হ'বলগীয়া হৈছে,ফলত আঞ্চলিক সম্পৰ্ক ক্ষীপ্ৰতভাৱে দুৰ্বল হৈ পৰিছে ,আঞ্চলিক সম্পৰ্কৰ অৱনতিৰ ফলত কৰিডৰৰ অগ্ৰগতিৰ ওপৰত যথেষ্ট প্ৰভাৱ পৰিছে। জৰ্ডান-ইজৰাইলৰ সম্পৰ্ক অধিক বেয়া হৈছে, আৰু পেলেষ্টাইনৰ ৰাষ্ট্ৰত্বৰ সমস্যাৰ বাবে ইজৰাইলৰ সৈতে ছৌদি আৰৱৰ স্বাভাৱিককৰণ স্থবিৰ হৈ পৰিছে। এই সংঘাতৰ ফলত বীমাৰ খৰচ আৰু জাহাজ পথৰ বাবে নিৰাপত্তাৰ বিপদ বৃদ্ধি পাইছে। লেবানন, য়েমেন, ছিৰিয়া, ইৰাকত শত্ৰুতা সম্প্ৰসাৰণ আৰু ইৰাণৰ সৈতে উত্তেজনাই কৰিডৰৰ জীৱনমুখীতাক আৰু অধিক জটিল কৰি তুলিছে। এই ভূ-ৰাজনৈতিক উত্তেজনাই প্ৰত্যাহ্বানসমূহক কাৰ্য্যকৰী পৰা মৌলিকলৈ স্থানান্তৰিত কৰিছে।

‎মধ্যপ্ৰাচ্যই আঞ্চলিক সংঘাতৰ ৰূপত বিভিন্ন প্ৰত্যাহ্বানৰ সন্মুখীন হৈছে যেনে ইজৰাইল-হামাছ যুদ্ধ, য়েমেনৰ হাইটী বিদ্ৰোহীয়ে লোহিত সাগৰৰ বাণিজ্যত ব্যাঘাত জন্মা । এই সাম্প্ৰতীক কালত আইএমইচিৰ উন্নয়নে আৰব-ইজৰাইলৰ সম্পৰ্ক স্বাভাৱিককৰণ ইজৰাইল আৰু পেলেষ্টাইনৰ মাজত সংঘাত বৃদ্ধি পোৱাৰ লগে লগে বন্ধ হোৱাৰ পৰিলক্ষ্যত  হৈছে ।

‎                সংঘাতৰ মাজতো  ভাৰত, ইউ এ ই, আৰু চৌদি আৰৱৰ সৈতে জড়িত পূৱীয় অঞ্চলৰ দেশে শক্তিশালী দ্বিপাক্ষিক অংশীদাৰিত্বৰ বাবে সম্ভাৱনা প্ৰকাশ কৰি আছে। ভাৰত দুয়োখন উপসাগৰীয় ৰাজ্যৰ বাবে এক মূল বাণিজ্যিক অংশীদাৰ, ইউপিআই ভিত্তিক ডিজিটেল পেমেণ্টৰ দৰে পদক্ষেপে সংযোগ বৃদ্ধি কৰিছে। কিন্তু আঞ্চলিক প্ৰভাৱক লৈ চৌদি আৰব আৰু ইউ এ ইৰ মাজত হোৱা প্ৰতিযোগিতাই জটিলতাৰ সংকটৰ প্ৰভাৱ পৰিলক্ষিত হৈছে  । কৰিডৰৰ সম্পূৰ্ণ বাস্তৱায়ন আঞ্চলিক স্থিতিশীলতা পুনৰুদ্ধাৰ আৰু পেলেষ্টাইন সংঘাত সমাধানৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল আৰু তেতিয়াৰ পৰা আইএমইচি য়ে অনুকূল ভূ-ৰাজনৈতিক পৰিস্থিতিৰ বাবে অপেক্ষা কৰি থকা এক কৌশলগত দৃষ্টিভংগী হৈয়েই আছে।

‎                       ভাৰতৰ মধ্যপ্ৰাচ্য ইউৰোপীয় অৰ্থনৈতিক কৰিডৰৰ প্ৰত্যাহ্বান ৰোধ কৰি প্ৰগতিমূখী কৰাৰ ভৱিষ্যত পদক্ষেপ সমূহ এনেধৰনৰ হ'ব পাৰে -

‎     আই এম ই চিৰ  অনিশ্চয়তাৰ সন্মুখীন হোৱাৰ বিপৰীতে ইউ এ ই আৰু চৌদি আৰৱৰ সৈতে ভাৰতৰ শক্তিশালী কৌশলগত আৰু অৰ্থনৈতিক সম্পৰ্কই ইয়াৰ পূব লেগৰ সম্ভাৱনা জীয়াই ৰখা।

‎আইএমইচিয়ে ২০২৩ চনৰ দৃষ্টিভংগীৰ সৈতে মিল ৰাখিবলৈ হ’লে ইয়াৰ ধাৰণাটোক সক্ষম কৰি আঞ্চলিক স্থিতিশীলতা পুনৰুদ্ধাৰ কৰিব লাগিব যাতে যিটো লক্ষ্য পেলেষ্টাইনৰ ৰাষ্ট্ৰত্বৰ সমস্যা সমাধানৰ সৈতে জড়িত। ভাৰত-মধ্যপ্ৰাচ্য ইউৰোপীয় ৰাষ্ট্ৰসমূহে সন্মিলনত মিলিত হৈ  জাৰ্মানীয়ে ইজৰাইললৈ অস্ত্ৰ যোগান ধৰাৰ বাধা দি শান্তি পক্ষলৈ লৈ ঘুৰি আনি যুদ্ধ পৰিৱেশ শেষ কৰা।

‎বৰ্তমানৰ ভূ-ৰাজনৈতিক পৰিস্থিতিত বাণিজ্য আৰু সংযোগ উন্নত কৰাৰ লক্ষ্যৰে আই এম ই চি এনে অন্যতম বাণিজ্যিক কৰিডৰ। এই কৰিডৰসমূহৰ উন্নয়নত ভাৰতৰ  গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা আছে ৷গতিকে ভাৰতেওঁ  এই ক্ষেত্ৰত ভাৰত-মধ্যপ্ৰাচ্য ইউৰোপীয়ত অন্তৰ্ভূক্ত হৈ  থকা দেশসমূহৰ লগত মিলিত গাজা-ইজৰাইলৰ সংঘাতক সমাপ্ত কৰাৰ চেষ্ঠা কৰিব লাগে ॥

‎

Read More

ইয়াত নদী আছিল,কবি নৱকান্ত বৰুৱা (সাৰাংশ)

ইয়াত নদী আছিল: জীৱনৰ গভীৰ প্ৰতিকৃতি

নৱকান্ত বৰুৱাৰ কবিতাৰ সাৰাংশ

“ইয়াত নদী আছিল”—এই কেইটা শব্দতে এক গভীৰ বেদনা আছে। এটা সময় আছিল, য’ত নদী আছিল, সেউজ পথাৰ আছিল, শস্য আছিল, জীৱন আছিল। কিন্তু এতিয়া? নৱকান্ত বৰুৱাৰ এই কবিতাখনত তেওঁ দেখুৱাইছে — সময়ৰ লগে লগে কেনেকৈ নদীহীন, বালি-মাটি-পখিলা শূন্য এটা মৰুভূমি আমাৰ সমাজখনলৈ আহি পৰিছে।নৱকান্ত বৰুৱা কেৱল কবি নহয়, তেওঁ সময়ৰ সাক্ষী। তেওঁ যেন হৃদয়ৰ মাজেৰে সমাজখনক চায়, আৰু তাৰ দুঃখ, দ্বন্দ্ব, ধ্বংসেৰে দুখ পায়। এই কবিতাটোত নদী হৈছে  জীৱনৰ এক প্ৰবাহ  — সৃষ্টিৰ, আশা-আকাংক্ষাৰ, শস্যৰ, সুখৰ। কিন্তু সেই নদী আজিৰ সময়ত হেৰাই গৈছে।

নদী আৰু মৰুভূমি: দুটা প্ৰতিক, দুটা সময় কবিতাৰ আৰম্ভণিতে তেওঁ নদীৰ কথা কয় —

নদী যি সময়ত আহে, সেই সময়ত মাঠৰ পৰা শস্য উঠে, নগৰ গঢ় হয়, গাঁও-চহৰ উজপুৱা হয়।

কিন্তু সেই একে নদী কেতিয়াবা ধ্বংসো আনিব পাৰে — ঢলে পথাৰ লণ্ডভণ্ড কৰে, শস্য কবৰত যায়।এই দুইটা চিত্রৰ মাজত কবিয়ে অনুভৱ কৰে,ধ্বংসৰ মাজতো এক প্ৰকৃত সৌন্দৰ্য্য  আছে।

তেওঁ কয় —

"মই দিওঁ দুঃস্বপ্নকো স্বপ্নৰ মৰ্যাদা"

অৰ্থাৎ তেওঁ ভয়ংকৰ বাস্তৱৰো এক ধৰণৰ সৃষ্টিশীলতা দেখে।

তাৰ পাছতে আহে মৰুভূমি —

এটা শব্দ যি কবিতাটোত বৰঙনিৰ দৰে ঘূৰি ঘূৰি আহে।

এই মৰুভূমি খৰ, শূন্য, নিস্তব্ধ। সেয়া অলপে অলপে আহে — মাহে মাহে, বছৰে বছৰে।

নেদেখা ভয়ৰ দৰে, যিয়ে সেউজ ধাননি খেতিত বালি সৰে, গছৰ জোৰ কাটি দিয়ে, মাটিৰ ৰং তামৰঙী কৰি দিয়ে।

এই মৰুভূমি কেৱল পৰিবেশৰ নহয় — ই আমাৰ মন, সমাজ, চিন্তা আৰু মূল্যবোধতো সোমাই পৰিছে।

--মানুহ, সমাজ আৰু আত্মবিশ্বাসৰ বিপৰ্যয়,কবিতাটো কেৱল প্ৰকৃতিৰ ওপৰলৈ সীমাবদ্ধ নহয়।

ইয়ে এটা সময়ৰ কথাও কয় —য’ত আধ্যাত্মিক শূন্যতা,প্ৰেমহীনতা, আৰু,নিষ্ক্ৰিয়তাক আঁকোৱালি লয়।

কবিয়ে কয় —"এই যে ৰোমাঞ্চ মৰণৰ, ইয়ে প্ৰৌঢ়া ৰমণীৰ ৰমণ বিলাস অনভিজ্ঞ কিশোৰৰ সৈতে" —এইটো নিছক দেহৰ অভিসাৰ নহয়, ই হৈছে যি সময়ত জ্ঞান আৰু অভিজ্ঞতা বেকাৰ হ’ব ধৰিছে, আৰু অভিজ্ঞতাহীন হাতত সমাজৰ নিয়ন্ত্ৰণ গৈছে।সেয়া এক অশান্তি — য’ত গ্লানি আছে, কিন্তু তৃপ্তি নাই।শেষত – এক কঠোৰ সজাগতা কবিতাৰ শেষৰ অংশত কবিয়ে স্পষ্টকৈ কয় —

ভাগৰ লাগিছে মোৰ গঢ়ি গঢ়ি নতুন বিগ্ৰহ।

অৰ্থাৎ, তেওঁ আজি সন্দেহ কৰে — যি আমি নিৰ্মাণ কৰিছোঁ, যি নতুন বিশ্বাস গঢ়িছোঁ, সেয়া সঁচাকৈয়ে মূল্যৱান নে মিছা সান্ত্বনা?

তেওঁ অশান্ত — কাৰণ সমাজটো এতিয়া গঢ়া হ’বলৈ না, বাগৰিবলৈ লৈছে।ইয়াত নদী আছিল এই কবিতাটো হৈছে এটা সময়ৰ দলিল । নদী আৰু মৰুভূমিৰ কথা কৈ কবিয়ে বাস্তৱিকতে মানুহৰ চিন্তা, সমাজ, সংস্কৃতি, আশা আৰু ভয়ৰ কথাই কৈছে।

তেওঁ অস্বীকাৰ নকৰে ধ্বংস; তেওঁ ধ্বংসৰ মাজতো সৌন্দৰ্য্য বিচাৰে, কিন্তু সেই সৌন্দৰ্য্যত আশ্ৰয় বিচাৰিব পৰা যায় নে? — সেয়া কবিয়ে নিজেই সন্দেহ কৰে।

এই কবিতাটো পাঠকক ভাবিবলৈ বাধ্য কৰে  আজি আমাৰ জীৱনত নদী আছে নে, নে ক্ৰমে ক্ৰমে মৰুভূমি আহি আছে?

এটা শক্তিশালী প্ৰশ্ন — যিটো কেৱল উত্তৰ খুজিবলৈ নহয়, জগাবলৈ।

Read More

অসমত অসহযোগ আন্দোলন,তপন পায়েং

অসমত অসহযোগ আন্দোলন


অসমৰ ইতিহাসত স্বাধীনতা আন্দোলনৰ ভূমিকা বিশেষ গুৰুত্বপূৰ্ণ। ১৯২০ চনত মহাত্মা গান্ধীয়ে সমগ্ৰ ভাৰতত আৰম্ভ কৰা অসহযোগ আন্দোলন অসমৰ জনসাধাৰণৰ মাজতো স্বাধীনতাৰ প্ৰতি শক্তিশালী  জাগ্ৰত কৰিছিল। এই আন্দোলন আছিল এক অহিংস প্ৰচেষ্টা—যাৰ লক্ষ্য আছিল ইংৰাজ ৰাজৰ অসাম্যনীতি, শোষণ আৰু অত্যাচাৰৰ বিৰুদ্ধে ব্যাপকভাৱে সহযোগিতা বন্ধ কৰা। অসমত এই আন্দোলনৰ বিস্তৃতি, নেতৃত্ব, ছাত্র-যুৱসকলে লোৱা ভূমিকা, সাহিত্যিক প্ৰতিফলন আৰু তাৰ পৰিণামৰ বিষয়ে এই প্রবন্ধত আলোচনা কৰা হৈছে।

অসহযোগ আন্দোলনৰ প্ৰেক্ষাপট
১৯১৯ চনৰ ৰাওলাট আইনৰ দৰে আইন আৰু সেই বছৰে সংঘটিত জালিয়ানৱালাবাগ হত্যাকাণ্ডই সমগ্ৰ ভাৰতৰ লগতে অসমৰো দেশপ্ৰেমিকসকলক হতভম্ব কৰি তোলে। গান্ধীয়ে উপনিবেশবাদৰ বিৰুদ্ধে অহিংস পথত প্ৰতিবাদ কৰাৰ আহ্বান জনায়। ১৯২০ চনত আনুষ্ঠানিকভাৱে আৰম্ভ হয় অসহযোগ আন্দোলন, য’ত জনসাধাৰণে ইংৰাজ চৰকাৰৰ সৈতে সকলো প্ৰকাৰৰ সহায়-সহযোগিতা বর্জন কৰাৰ সংকল্প গ্ৰহণ কৰে।

অসমত আন্দোলনৰ আৰম্ভনি
অসমত এই আন্দোলনৰ ঢৌ অহা আৰম্ভ হৈছিল মূলত ১৯২০ চনৰ শেষ আৰু ১৯২১ চনৰ আৰম্ভণিতে। প্রথমতে গুৱাহাটীৰ educated মধ্যবিত্ত সমাজত এই আন্দোলন প্ৰচাৰ পায় আৰু পাছলৈ ধাৰাসৰকৈ নগাঁও, শিৱসাগৰ, যোৰহাট, ধুবুৰী, গোলাঘাট, বরপেটা আদিত বিস্তাৰ লাভ কৰে।
গাঁৱে গাঁৱে স্বদেশী সভা, মিছিল, বিদেশী সামগ্ৰী বর্জন, কংগ্ৰেছ সভা অনুষ্ঠিত হ’ব ধৰিলে। এই আন্দোলন আছিল অসমীয়া জনতাৰ বাবে প্ৰথমবাৰ যি তেওঁলোকক ইংৰাজ শাসনৰ বিৰুদ্ধে সংগঠিত হৈ আহ্বান জনালে।

নেতৃত্ব: কেৱল গাঁৱৰ মানুহ নহয়, শিক্ষিত শ্রেণীয়ে আগবাঢ়ে
অসমত অসহযোগ আন্দোলন সফল হোৱাৰ অন্যতম কাৰণ আছিল সক্ৰিয়, আদৰ্শবাদী স্থানীয় নেতৃত্ব।
তালিকাখন:
চন্দ্ৰকান্ত বৰদলৈ – অসম কংগ্ৰেছৰ অন্যতম গঠনকাৰী।
পুৰ্ণানন্দ দাস – ধুবুৰী অঞ্চলৰ আন্দোলন সংগঠক।
চন্দ্ৰধ্বজ নাথ – গুৱাহাটীৰ কংগ্ৰেছ মিটিঙৰ অন্যতম চৰ্চিত বক্তা।
শ্ৰীকৃষ্ণনাথ শর্মা আৰু গোপীনাথ বৰদলৈ – গুৱাহাটীত কংগ্ৰেছ সভা আৰু ছাত্র আন্দোলনৰ নেতৃত্ব।

ছাত্র-যুৱ অংশগ্ৰহণ: শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত বিপ্লৱ
গান্ধীৰ আদৰ্শত প্ৰভাৱিত অসমীয়া ছাত্র-যুৱসকলেই প্ৰথমে ইংৰাজী বিদ্যালয় আৰু কলেজ বর্জন কৰে। তেওঁৰ দৰে বহু শিক্ষাৰ্থীয়ে "অসম ৰাষ্ট্ৰীয় বিদ্যালয়, "জাতীয় বিদ্যাপীঠ" (শিৱসাগৰ), "স্বদেশী পাঠশালা" (ধেমাজি) স্থাপন কৰে।
ইয়াৰে এটা পৰ্যায়ত — বিদ্যাৰ্থীসকলে কংগ্ৰেছ স্বেচ্ছাসেৱক হিচাপে ঘূৰি ঘূৰি গাঁৱে গাঁৱে লোক জাগৰণৰ কাৰ্যসূচী লয়।

সংবাদপত্ৰ, সাহিত্য আৰু সাংস্কৃতিক প্ৰভাৱ
এই আন্দোলন প্ৰচাৰ কৰিবলৈ সংবাদপত্ৰসমূহে বৰ গুৰুত্বপূর্ণ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল। 'অভ্যুদয়', 'দেশ', 'আলোক', 'পুবৰ বতৰা' আদিত ৰাষ্ট্ৰীয় চেতনা আৰু আন্দোলনৰ সংবাদ প্ৰকাশ পোৱা যায়।
বিভিন্ন লেখকে অসহযোগ আন্দোলনৰ চেতনা সাহিত্যিক ৰূপত ব্যক্ত কৰে। উদাহৰণস্বৰূপে:
নাটকৰ মাজেৰে ইংৰাজ শাসনক বিদ্ৰূপ কৰা।
গীত আৰু কবিতাত স্বদেশী চেতনাৰ প্ৰচাৰ।

স্বদেশী সামগ্ৰীৰ প্ৰচলন
অসমত বিদেশী কাপোৰ, চাবোন, চুলোকাঠি, চাহপাত আদিৰ প্ৰতিবিম্ব হিচাপে নিজস্ব স্থানীয় সামগ্ৰীৰ ব্যৱহাৰ আৰম্ভ হয়। মহিলাসকলে হাতে ওলোৱা গামোছা-চাদৰ আৰু কাপোৰেৰে বিহু পালন কৰা চল তেতিয়াৰ ফল।

গাঁওবাসী আৰু কৃষকসকলৰ সঁহাৰি
অসহযোগ আন্দোলন মাত্ৰ শহৰকেন্দ্ৰিক নাথাকি গাঁওলৈও প্ৰৱাহিত হয়। গাঁওবাসীয়ে কৰ নিদিয়া, ধন নপঠোৱা, হাটত বিদেশী সামগ্ৰী বর্জন কৰাৰ দৰে অহিংস প্ৰতিবাদত অংশ লয়। অনেক ঠাইত গাঁৱৰ পঞ্চায়ত বসি নিজেই ন্যায় বিচাৰ আৰম্ভ কৰে।

চৰকাৰী দমননীতি: গ্ৰেপ্তাৰ, জরিমনা আৰু জেল
ইংৰাজ চৰকাৰে এই আন্দোলনৰ ভয় পাই বহু নেতা আৰু কৰ্মীক গ্ৰেপ্তাৰ কৰে। ধুবুৰী, শিৱসাগৰ, নগাঁও আদিত কংগ্ৰেছী নেতা তথা সাধারণ লোককো জেললৈ পঠিওৱা হয়। কিছুমান স্থানত সভা-মিছিলে আৰক্ষীৰ লাঠিচাৰ্জো সহ্য কৰিব লগা হয়।

গান্ধীয় স্থগিতকৰণ আৰু অসমৰ স্থায়ী প্ৰভাৱ
১৯২২ চনৰ চৌৰী চৌৰা ঘটনাৰ পিছত মহাত্মা গান্ধীয়ে আন্দোলন স্থগিত কৰে। অসমত এনে স্থগিততাৰ পিছতো ইয়াৰ দীৰ্ঘকালীন প্ৰভাৱ বজাই থাকে—
ৰাষ্ট্ৰীয় চেতনা দৃঢ় হয়।
নতুন নেতৃত্বৰ জন্ম হয় (যেনে গোপীনাথ বৰদলৈ)।
শিক্ষাৰ বিকল্প পথ স্থাপন হয়।
সাহিত্যিক, সাংস্কৃতিক জগতত নতুন দিশ দেখা যায়।

অসমত অসহযোগ আন্দোলন স্বাধীনতা লাভৰ এক যুগান্তকাৰী পদক্ষেপ। এই আন্দোলনে অসমীয়া সমাজক স্বাধীনতাৰ অৰ্থ বুজাইছে, সাহসিকতা শিকাইছে আৰু স্বাভিমানৰ পথ দেখুৱাইছে।
আজিৰ প্ৰজন্মেও এই আন্দোলনৰ পৰা শিকিব পৰা শিক্ষাবোৰ হৈছে—
অহিংস প্ৰতিবাদৰ শক্তি,
একতা আৰু আদৰ্শত বিশ্বাস,
আৰু নিজৰ পৰিচয়ৰ বাবে সংগঠিত হোৱাৰ প্ৰয়োজনীয়তা।

লেখক: তপন পায়েং

Read More

হীৰুদাৰ নাগৰিক কবিতাৰ সাৰাংশ

নাগৰিক

                             (ৰচনাৰ সময় – ১৯৬১)

নিৰুত্তাপ এই জীৱন, নিৰ্লজ্জ আশাত অন্ধ |

ভগ্ন-হৃদয় অজ্ঞাত ভয়ত আচ্ছন্ন | তথাপি

সময়-শানিত তৰোৱালৰ চিকমিকনিত

এতিয়াও জ্বলিছে এখন পৃথিৱী –

দিক‍হাৰা হৃদয়ৰ আশ্ৰয় |

কলঘৰৰ ক’লা ধোঁৱাই

এদিন আকাশত বিজুলী জ্বলাব,

ৰাস্তাৰ কাষৰ এইজাক ল’ৰাই

জীৱনৰ বাটে বাটে ফুল ফুলাব,

ব্যধিগ্ৰস্ত এই নগৰে এদিন

আকাশলৈ মূৰ তুলি চাবঃ আকাশ ইমান বহল !

দ-কৈ উশাহ লৈ ক’বঃ বতাহ ইমান কোমল !!

পোহৰৰ এই স্বৰ্ণ-স্পৰ্শে উজ্জ্বল কৰিলে

মোৰ অন্ধকাৰ হৃদয় | উদ্দাম কৰিলে নিস্তেজ মন

যি মনৰ স্তৰে স্তৰে চেতনাৰ বিদ্যুৎ বিস্ময় |

নাগৰিক – হীৰেন ভট্টাচাৰ্য

(লিখনৰ সময় – ১৯৬১)

✦ কবিতাটোৰ সাৰাংশ আৰু বিশ্লেষণ 

হীৰেন ভট্টাচাৰ্য দ্বাৰা ৰচিত "নাগৰিক" কবিতাখন ১৯৬১ চনৰ সময়ছোৱাত সৃষ্টি হোৱা আধুনিক নগৰজীৱনৰ গভীৰ বোধ আৰু আশা-নিরাশাৰ দ্বন্দ্বক স্পষ্টকৈ প্ৰতিফলিত কৰে। এই কবিতাত আধুনিকতা, নাগৰিক জীৱনৰ একাকীত্ব, অথচ এক সম্ভাৱনাময় ভৱিষ্যতৰ সপোনেৰে হৃদয়ৰ দীঘল যন্ত্ৰণাক কাব্যিক ৰূপত প্ৰকাশ কৰা হৈছে।

✦ মূল বক্তব্য (Main Theme in Assamese):

এই কবিতাটোৱে বৰ্ণনা কৰে এক গম্ভীৰ, নিস্তব্ধ নাগৰিক জীৱন, য'ত আশা আছে, কিন্তু সি অন্ধ আশা। সমাজৰ বহু লোক ভগ্ন হৃদয় আৰু অজ্ঞাত ভয়ৰ মাজত জীয়াই আছে। তথাপিও কবিয়ে আশা কৰে — সময়ৰ নীতি, জ্ঞান আৰু চেতনাৰ তীক্ষ্ণতা “সময়-শানিত তৰোৱাল” হৈ পৃথিৱীৰ নতুন ৰূপ গঢ়িব পাৰে।

✦ আস্থা আৰু আশাৰ কণ্ঠ (Voice of Hope):

কবিতাৰ দ্বিতীয় অংশত কবিয়ে আশাবাদৰ কণ্ঠেৰে কয় – কলঘৰৰ ক'লা ধোঁৱাই একদিন আকাশৰ পোহৰ হ'ব, ৰাস্তাৰ কাষৰ সাধাৰণ ল'ৰাবোৰও সমাজ পৰিবৰ্তনৰ বীজ বপন কৰিব। যি নগৰ ব্যধিগ্ৰস্ত, সেয়া একদিন নিজক চিনাকি পাব, মূৰ তুলি আকাশৰ বিশালতা অনুভৱ কৰিব, আৰু নিজৰ ভিতৰত লুকাই থকা আলোক বিচাৰি উলিয়াব।

✦ চূড়ান্ত বাণী (Final Message):

শেষত কবিয়ে কয় — "পোহৰৰ স্বৰ্ণ-স্পৰ্শে" তেওঁৰ অন্ধকাৰ হৃদয় উজ্জ্বল কৰিলে। নিষ্ক্ৰিয়, শীতল মনটো "চেতনাৰ বিদ্যুৎ বিস্ময়" অনুভৱ কৰিলে। এই বিস্ময় হৈছে – জীৱনৰ নবচেতনা।

✦ সাহিত্যিক মূল্যায়ন (Literary Significance):

• প্ৰতিক-চিত্র (Symbolism): সময়-শানিত তৰোৱাল, কলঘৰৰ ধোঁৱা, আকাশৰ বিশালতা, বতাহৰ কোমলতা – সকলো প্ৰতিকে এক সুন্দৰ সমাজৰ প্ৰতিশ্রুতি দিয়ে।

• ভাষা আৰু ছন্দ: কবিতাখনত সহজ, অথচ গভীৰ ভাষা ব্যৱহাৰ হৈছে। শব্দবোৰে স্পষ্ট চিত্র আঁকে, যি পাঠকৰ মনত জীৱন্ত ৰূপত ভাঁহি উঠে।

• আধুনিক চেতনা: নাগৰিক জীৱনৰ সংকট, যান্ত্রিকতা, অথচ তাৰ মাজত অলেখ সম্ভাৱনা – এই সকলোবোৰে কবিতাটোক আধুনিকতাৰ এক শক্তিশালী কণ্ঠস্বৰলৈ উন্নীত কৰিছে।

যোগাযোগ কৰক

"নাগৰিক" কবিতাটো কেৱল নগৰজীৱনৰ বিষাদৰ প্ৰতিচ্ছবি নহয়, ই হৈছে এক আশাবাদী সমাজৰ সপোন। হীৰেন ভট্টাচাৰ্যৰ কলমেৰে, এক সময়ৰ অন্ধকাৰ সমাজতো "আলোকৰ স্পৰ্শ" পাই জ্যোতিষ্মত হ’ব পাৰে। কবিতাটোৱে আজি আৰু অধিক প্ৰাসংগিক, যি সময়ত মানুহে যান্ত্রিকতাৰ মাজত চেতনাৰ বিদ্যুৎ বিচাৰি আছে।

Read More

BIMSTEC ২০২৫ বিশ্বৰ দক্ষিণ-পূৱাঞ্চলৰ বাবে অতি গুৰুত্বপূর্ণ এক সহযোগিতা

 BIMSTEC ২০২৫: ভাৰত-বাংলাদেশসহ সাত ৰাষ্ট্ৰৰ আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় সম্প্ৰযুক্তিৰ দিশে নতুন পদক্ষেপ

বিশ্বৰ দক্ষিণ-পূৱাঞ্চলৰ বাবে অতি গুৰুত্বপূর্ণ এক সহযোগিতা গঠনতন্ত্র BIMSTEC — অর্থাৎ Bay of Bengal Initiative for Multi-Sectoral Technical and Economic Cooperation — ২০২৫ চনত নিজৰ ছয় নম্বৰ শীৰ্ষ সন্মিলন অনুষ্ঠিত কৰিলে থাইলেণ্ডৰ বেংকক চহৰত। এই সন্মিলনত অংশ লয় সাতটা সদস্য ৰাষ্ট্ৰ — ভাৰত, বাংলাদেশ, মিয়ানমাৰ, শ্ৰীলংকা, নেপাল, ভূটান আৰু থাইলেণ্ড।

📍 শীৰ্ষ সন্মিলনৰ থীম: “সমৃদ্ধ, সহনশীল আৰু উন্মুক্ত BIMSTEC”

এইবাৰ সন্মিলনৰ মূল উদ্দেশ্য আছিল বংগোপসাগৰীয় অঞ্চলখনত বানিজ্য, পৰিবহণ, সুৰক্ষা, আৰু সাংস্কৃতিক সহযোগিতা অধিক মজবুত কৰি তোলা।
“PRO BIMSTEC” — Prosperous, Resilient, Open — বুলি অভিহিত এই থীমটোৱে সদস্য ৰাষ্ট্ৰসমূহক এখন যুক্ত দৃষ্টিভংগীৰে উন্নয়ন দিশে আগবঢ়াৰ আহ্বান জনায়।

স্থান-লখিমপুৰ,অধিক জানিবৰ বাবে যোগাযোগ কৰক

📘 মুখ্য ঘোষণা আৰু চুক্তিসমূহ

এই শীৰ্ষ সন্মিলনত বহুত গুৰুত্বপূৰ্ণ চুক্তি আৰু ঘোষণা গ্ৰহণ কৰা হয়, যাৰ ভিতৰত উল্লেখযোগ্য:

• Bangkok Vision 2030: BIMSTEC-ৰ প্ৰথম দীঘলীয়া লক্ষ্য নির্দেশিকা, যি সদস্য ৰাষ্ট্ৰসমূহৰ অৰ্থনৈতিক আৰু সামাজিক উন্নয়নৰ পথ দাঙি ধৰিছে।

• সামুদ্রিক পৰিবহণ চুক্তি (Maritime Transport Agreement): এই চুক্তিৰে সদস্য ৰাষ্ট্ৰসমূহৰ মাজত বন্দর সংযোগ, জলপথে মালসামগ্রী পৰিবহণ আৰু সাগৰসুৰক্ষা অধিক সুদৃঢ় হ'ব বুলি আশা কৰা হৈছে।

• UNODC (United Nations Office on Drugs and Crime)-ৰ সৈতে সহযোগিতা: ড্ৰাগ চোৰাংচালান, মানব-চোৰাংচালান আৰু আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় অপৰাধৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ দিবলৈ এই চুক্তি গুৰুত্বপূৰ্ণ।

 বাংলাদেশে ল’লে BIMSTEC-ৰ নেতৃত্ব

এই বছৰৰ শীৰ্ষ সন্মিলনত বাংলাদেশে ২০২৫-২০২৭ সময়সীমাৰ বাবে BIMSTEC-ৰ অধ্যক্ষতাৰ দায়িত্ব গ্ৰহণ কৰে।
ঢাকাৰ লক্ষ্য স্পষ্ট — বংগোপসাগৰীয় অঞ্চলৰ সংযোগ, বানিজ্যিক সহযোগিতা, আৰু মুক্ত বাণিজ্য চুক্তি (FTA)-ৰ বাবে নতুন গতি দিয়া।

বাংলাদেশে এই অধ্যক্ষতাৰ সময়ছোৱাৰ ভিতৰত ভাৰত-মিয়ানমাৰ-থাইলেণ্ড সংযোগ পথ, Kaladan Transit Project, আৰু ডিজিটেল বেনিফিট আদান-প্ৰদান ব্যৱস্থাৰ ক্ষেত্ৰত অধিক আগবঢ়াই আনিব বুলি ঘোষণা কৰিছে।

🇲🇲 বিতৰ্কৰ কেন্দ্ৰবিন্দুত মিয়ানমাৰ

সন্মিলনত মিয়ানমাৰৰ সামরিক শাসক মিন অং হ্লাইং-এ ব্যক্তিগতভাৱে অংশ গ্ৰহণ কৰে।
২০২১ চনৰ সামরিক কুপৰ পিছত এই উপস্থিতি আছিল প্রথম, আৰু ই বিশ্বজুৰি সমালোচনাৰ সৃষ্টি কৰে।
বিশেষকৈ মিয়ানমাৰৰ গণতান্ত্ৰিক পক্ষসমূহ আৰু মানৱ অধিকাৰ সংগঠনসমূহ-এ এই অংশগ্ৰহণক "অবৈধ শাসনক স্বীকৃতি দিয়া" বুলি অভিহিত কৰে।
থাইলেণ্ডে তেওঁলোকৰ তৰফৰ পৰা এই সিদ্ধান্তক “BIMSTEC সনদ অনুযায়ী দায়িত্ব” বুলি কৈ যুক্তি দিয়ে।

👥 BIMSTEC যুৱ শক্তি আৰু সাংস্কৃতিক সম্প্ৰীতি

🔹 Young Gen Forum ২০২৫

বেংককত অনুষ্ঠিত BIMSTEC Young Gen Forum ২০২৫-ত সদস্য ৰাষ্ট্ৰসমূহৰ যুৱ উদ্যোগপতি, পেচাদাৰী, আৰু চিন্তাবিদসকলে অংশ লয়।
এই ফোরামৰ মূল লক্ষ্য আছিল সোচিয়েল ইনোভেশ্যন, ডিজিটেল বানিজ্য, জলবায়ু পৰিৱর্তন আৰু শিক্ষা বিষয়ত যুৱসকলৰ ভুমিকা বঢ়োৱা।

🔹 “সপ্তসুৰ: সাত ৰাষ্ট্ৰ, এক সুৰ”

অগাস্ট ৪, ২০২৫, ভাৰতৰ দিল্লীত অনুষ্ঠিত হয় BIMSTEC পৰম্পৰাগত সংগীত উৎসৱ।
এই অনুষ্ঠানত সাতটা সদস্য ৰাষ্ট্ৰৰ শিল্পীসকলে নিজৰ সাংস্কৃতিক ঐতিহ্যক সংগীতৰ জৰিয়তে উপস্থাপন কৰে।
উদ্বোধন কৰে ভাৰতৰ বৈদেশিক মন্ত্ৰী ড॰ এছ. জয়শংকৰ।

🔐 ডিজিটেল সংযোগ আৰু সুৰক্ষা ক্ষেত্ৰত পদক্ষেপ

BIMSTEC সদস্যসকলে চলিত বছৰত কাঠমাণ্ডুত অনুষ্ঠিত এটা বিশেষ কাৰ্যশালাত অংশ লয়, য’ত cross-border digital payments সম্পৰ্কে পৰিকল্পনা কৰা হয়।
উদ্দেশ্য আছিল — সদস্য ৰাষ্ট্ৰসমূহৰ মাজত ডিজিটেল লেনদেন, ভেনমো/UPI ধৰণৰ আন্তঃদেশীয় পেমেণ্ট প্ৰযুক্তি উন্নত কৰা।

বিষয়	তথ্য
সন্মিলনৰ স্থান	বেংকক, থাইলেণ্ড
অংশগ্ৰহণকাৰী দেশসমূহ	ভাৰত, বাংলাদেশ, ম্যানমাৰ, শ্ৰীলংকা, নেপাল, ভূটান, থাইলেণ্ড
থীম	“PRO BIMSTEC” (Prosperous, Resilient, Open)
নতুন নেতৃত্ব	বাংলাদেশ (২০২৫-২০২৭)
মুখ্য চুক্তিসমূহ	Bangkok Vision 2030, সামুদ্রিক চুক্তি, UNODC সহযোগিতা
সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান	দিল্লীত "সপ্তসুৰ" সংগীত উৎসৱ
বিতৰ্কিত অংশগ্ৰহণ	মিয়ানমাৰৰ সামরিক নেতাৰ উপস্থিতি
প্রযুক্তিগত উদ্যোগ	ডিজিটেল পেমেণ্ট, বানিজ্যিক সংযোগ উন্নয়ন

BIMSTEC ২০২৫ শীৰ্ষ সন্মিলনে অঞ্চলীয় সহযোগিতাৰ বাবে এক নতুন অধ্যায় আৰম্ভ কৰিছে।
বাংলাদেশৰ নেতৃত্ব, নতুন দৃষ্টিভংগী আৰু সাংস্কৃতিক সম্প্ৰীতিৰে ভৰপূৰ এই সন্মিলনে ভবিষ্যৎ সময়ত বংগোপসাগৰীয় অঞ্চলক উন্নয়ন, স্থিতিশীলতা আৰু সম্প্ৰীতিৰ দিশে লৈ যাব বুলি আশা কৰা হৈছে

Read More